บทที่ 653 ร่วงหล่น (ปลาย)

ตอนที่ 653 ร่วงหล่น(ปลาย)

หลังจากเสร็จสิ้นพิธีแห่ขบวนศพของสือเหนียง สืออีเหนียงรู้สึกโศกเศร้าอยู่ระยะหนึ่ง

นางนึกถึงวันเก่าๆ ที่ทุกคนเคยอยู่ด้วยกันในหอลู่จวิน นึกถึงความไม่สบายใจตอนที่มาเมืองหลวง นึกถึงตอนที่เจอหน้ากันที่ประตูฉุยฮวาที่สวยงามของจวนสกุลสวีในเทศกาลซานเย่ว์ซาน นึกถึงบรรยากาศที่ได้ฟังบทเพลง ‘ลำนำพิณผีผา’ เป็นครั้งแรก...ดูเหมือนทุกอย่างจะค่อยๆ มลายหายไปจากนาง เคลื่อนไกลออกไปตามสือเหนียง