บทที่ 744 กลับบ้าน (ต้น)

ตอนที่ 744 กลับบ้าน(ต้น)

เมื่อเห็นมารดาน้ำตารินไหล ดวงตาของสวีซื่อจิ่นก็มีน้ำตารื้นขึ้นเล็กน้อย

เขาไม่ใช่เด็กน้อยอีกต่อไปแล้ว การใช้น้ำตามาแสดงความรู้สึกนั้นไม่เหมาะสมอีกต่อไป

เขาแสร้งทำหน้านิ่งไม่พอใจ กระทืบเท้าอย่างเกินจริง “ไม่ใช่ข้าแล้วจะเป็นใคร น่าเสียดายตอนที่อยู่ในค่ายทหารข้าคิดถึงท่านทั้งวันทั้งคืน แต่พอกลับมาถึงจวนท่านกลับจำข้าไม่ได้!” อยากจะหยอกล้อให้มารดาอารมณ์ดี