Kabanata 10: Lihim na Dambuhala

Kabanata 10

Lihim na Dambuhala

Mae's POV

Nahulog. Hindi lang siya basta sinabi—narinig ko mismo mula kay JK. Parang tumigil ang mundo ko sa mga salitang binitawan niya.

"Hindi pwede 'to..." bulong ko sa sarili ko habang nakatitig sa sahig. Ramdam ko ang titig niya, pero hindi ko magawang tumingin pabalik. Para bang sa oras na magtagpo ang mga mata namin, lahat ng plano ko ay mawawasak.

"Mae?" tawag niya ulit. May bahid ng kaba sa boses niya.

Umiling ako at pilit na binawi ang braso kong hawak niya. "JK, stop. Hindi pwedeng mangyari 'to. Hindi tayo pwede."

"Bakit hindi?" tanong niya, halatang nasasaktan.

"Dahil... may iba akong gusto," sagot ko nang diretso, kahit parang may humigpit na sakal sa puso ko. Bakit parang mas masakit sabihin iyon kaysa marinig?

"Iba? Si Markus ba?" tanong niya, puno ng lungkot sa boses.

Hindi ko alam kung paano siya sasagutin. Oo, si Markus ang plano, pero bakit parang mas nagiging malabo na ang layunin ko?

"Mae..." Hinawakan niya ulit ang braso ko, mas banayad ngayon. "Kung si Markus ang mahal mo, bakit parang hindi siya ang laman ng isip mo? Bakit hindi siya ang dahilan kung bakit natatahimik ka kapag magkasama tayo?"

Hindi ako makasagot. Nababasa niya ba talaga ako nang ganito kadali? Hindi ko inaasahan na magiging ganito kahirap pigilan ang sarili ko.

+++++

Lianne's POV

Sa buong buhay ko bilang kaibigan ni Mae, ngayon ko lang siya nakita na ganito ka-gulo. Laging sigurado si Mae sa mga plano niya. Pero mula nang dumating si JK, parang naging ibang tao na siya.

"Lianne, anong gagawin ko?" tanong niya habang nakahiga sa kama niya, pilit na sinasakal ang isang unan.

"Eh di sabihin mo kay Markus kung ano talagang nararamdaman mo," sagot ko, kahit alam kong hindi ito ang gustong sagot ni Mae.

"Eh yun nga ang problema! Hindi ko na nga alam kung si Markus pa ba ang gusto ko! Ang labo na kasi!" reklamo niya.

Napahagalpak ako ng tawa. "So, ibig sabihin, si JK na talaga 'yan?"

"Hindi ko alam! Ang labo-labo na! Wala na akong maintindihan!" sambit niya na parang maiiyak na.

Tumigil ako sa pagtawa at tumingin sa kanya nang seryoso. "Mae, minsan, hindi mo kailangang intindihin ang lahat. Minsan, kailangan mo lang maramdaman kung ano talaga ang totoo. Pero huwag ka rin magmadali. Baka mas lalo kang mahulog kung hindi ka sigurado."

+++++

JK's POV

"Pare, anong problema mo?" tanong ni Markus habang nasa basketball court kami. Halata namang alam na niya kung sino ang problema ko, pero nagtatangka pa rin siyang mag-usisa.

"Wala, tol," sagot ko, pilit na iniiba ang usapan.

"Talaga? Kasi parang kanina pa akong sinusunog ng tingin mo," sabi niya, sabay tawa.

Napabuntong-hininga ako. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya. Paano ko ba ipapaliwanag na gusto ko si Mae? Na gusto kong makuha ang puso niya kahit alam kong nasa plano niya si Markus?

"Tol, si Mae ba?" tanong niya, biglang naging seryoso.

Hindi ko masagot agad, kaya tumahimik na lang ako.

"Kung gusto mo si Mae, JK, sabihin mo na," sabi niya. Pero imbes na seryosong tono, may halong yabang sa ngiti niya.

"Bakit parang ang chill mo masyado?" tanong ko, nagtataka.

Umiling siya, parang hindi makapaniwala sa tanong ko. "Tol, come on. Mae? Sa tingin mo ba magiging seryoso ako sa kanya?"

Biglang umakyat ang dugo ko sa ulo. "Anong ibig mong sabihin?"

Ngumiti siya nang parang wala lang. "Dude, Mae is just another girl. Alam mo naman ako, hindi ako para ma-attach. Siguro konting landi lang, tapos tapos na. Hindi ko naman siya gusto, kung gusto mong malaman."

Biglang tumigil ang mundo ko sa sinabi niya. "So, niloloko mo lang siya?" tanong ko, nanginginig ang boses ko sa galit.

"Relax ka lang, tol. Hindi ko naman siya pinapaasa, okay? Casual lang dapat. Kung umaasa siya, hindi na problema ko 'yon," sagot niya, parang wala lang.

Pakiramdam ko gusto ko siyang sapakin. Pero pinigilan ko ang sarili ko. Hindi ko kayang makipag-away dito sa basketball court, lalo na kung si Mae ang dahilan.

"Markus, hindi siya tulad ng iniisip mo. Mae deserves better than that," sabi ko nang mariin.

Natawa siya, pero parang hindi seryoso. "Eh di kunin mo na siya, tol. Kung gusto mo si Mae, good luck. Pero kung ako sa'yo, huwag kang masyadong ma-attach. Believe me, girls like her... madali lang 'yan."

Hindi ko na siya sinagot. Tumalikod ako at naglakad papalayo bago pa lumala ang sitwasyon. Sa isip ko, isa lang ang sigurado—hinding-hindi ko hahayaang masaktan si Mae sa kamay ng tulad ni Markus.

+++++

Mae's POV

Kinagabihan, nagdesisyon akong harapin si JK. Hindi ko na kayang tiisin ang pag-aalinlangan. Kailangan naming mag-usap at linawin ang lahat.

"JK," tawag ko sa kanya nang makita ko siyang nakaupo sa bench sa likod ng school gym.

Agad siyang tumayo nang makita niya ako. "Mae, anong ginagawa mo rito?"

"Kailangan nating mag-usap," sabi ko, diretso sa punto.

Tahimik siyang tumango at umupo ulit. Sinundan ko siya at umupo sa tabi niya.

"JK, gusto kong maging honest sa'yo. Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko ngayon. Naguguluhan ako. Pero hindi tama na magpatuloy tayo nang ganito. Hindi ko alam kung handa akong harapin ang mga nararamdaman ko sa'yo."

Tumingin siya sa akin nang diretso, at sa kabila ng lahat, naramdaman ko ang sincerity sa mga mata niya.

"Mae, hindi kita minamadali. Pero gusto kong malaman mo na seryoso ako sa'yo. Hindi ko alam kung paano ito nangyari, pero gusto kita. Handa akong maghintay hanggang maging sigurado ka."

Sa mga salitang 'yon, parang may malaking bato na naalis sa dibdib ko. Pero kasabay noon, naramdaman ko rin ang bigat ng sitwasyon namin. Alam kong hindi magiging madali ang lahat. Pero sa kabila ng lahat, gusto kong maniwala na kahit papaano, may paraan para magtagpo ang mga puso namin.