003 จีบเมื่อมีโอกาส ไม่มีทางปล่อยให้หลุดมือ

เฮอะ 10 หยวน ปฏิบัติกับเธอเหมือนขอทานจริงๆ

ขุนนางรองแห่งหลงชิงชุดตวน นักแสดงระดับยอดเยี่ยมที่สามารถกำกับตัวเองได้อย่างเฮอ เจิ้งปั้ก เฮอโก้งซือ กลับหาเงินเหรียญย่อย 10 หยวนออกมาจากกระเป๋าสตางค์ได้ ช่างน่าสงสารเขาจริงๆ

หลังจากนั้น กริ่งประตูด้านนี้ก็ดังขึ้น

เมื่อหานจัวหลี่หันกลับมา นิ้วมือที่จับคางเธอไว้ก็คลายแรงลงโดยไม่ตั้งใจ

หลู่ หม่านฉวยโอกาสสะบัดมือเขาออกทันที แล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล

หานจัวหลี่ได้ยินเสียง "คลิก" จากภายในห้อง ประตูถูกล็อค

เขาหรี่ตาลง ทว่ากริ่งประตูยังคงดังอยู่ นึกถึงที่เธอเพิ่งปีนเข้ามาทางหน้าต่าง และดูเหมือนจะมีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้นที่ห้องข้างๆ หานจัวหลี่หัวเราะเยาะเบาๆ แล้วจึงไปเปิดประตู

นอกประตู มีตำรวจสองนาย ผู้จัดการโรงแรม พนักงานบริการหนึ่งคน และคนแปลกหน้าอีกหนึ่งชายหนึ่งหญิง

เฮอ เจิ้งปั้กตกใจเล็กน้อย ดวงตาของหลู่ ชีที่อยู่ข้างๆ เขาก็เปล่งประกายด้วยความยินดี พวกเขาไม่คิดเลยว่าจะได้พบหานจัวหลี่ที่นี่!

ไม่คิดเลยว่า หานจัวหลี่จะอยู่ห้องถัดไป!

ลมหายใจของหลู่ ชีเริ่มเร่งเร้าด้วยความตื่นเต้น

"ฮั่นเสี่ยว ขอโทษที่รบกวนครับ" ผู้จัดการกล่าว "แขกห้องข้างๆ ได้รับบาดเจ็บสาหัส ผู้ต้องสงสัยน่าจะเพิ่งหนีไป ไม่ทราบว่าคุณเจอใครที่น่าสงสัยหรือเปล่าครับ?"

มุมปากของหานจัวหลี่ยกขึ้นอย่างเยาะหยัน ดังนั้นผู้หญิงคนนั้นเมื่อกี้ก็คือผู้ต้องสงสัยที่ทำร้ายคนสินะ?

"ลี่ ทำไมยังไม่กลับมาอีก? ฉันรอนายตั้งนานแล้ว" จู่ๆ ก็มีเสียงหวานเย้ายวนดังมาจากด้านหลังของหานจัวหลี่

เสียงนั้นเย้ายวนจนทำให้กระดูกคนอ่อนยวบ ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นยกเว้นหลู่ ชี คงได้รับผลกระทบไปตามๆ กัน

ทุกคนหันไปมอง เฮอ เจิ้งปั้กและหลู่ ชีมองคนที่มาด้วยความไม่อยากเชื่อ

เป็นหลู่ หม่านนี่นา!

เสียงหวานเย้ายวนเมื่อกี้ เป็นเสียงของหลู่ หม่านคนที่ไม่เข้าใจเสน่ห์เลยสักนิด?

เฮอ เจิ้งปั้กขยี้ตา ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

แต่ผู้หญิงที่กำลังเดินมาหาพวกเขา สวมเพียงผ้าขนหนูผืนเดียว ถ้าไม่ใช่หลู่ หม่าน แล้วจะเป็นใครกัน?

ผ้าขนหนูสีขาวทำให้ผิวของเธอดูขาวนวลและเนียนละเอียดอย่างน่าประหลาด เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าผิวของเธอดีขนาดนี้ ขาวเหมือนนม ไม่เคยรู้ว่ารูปร่างของเธอดีขนาดนี้ ทำให้คนมองตาไม่กะพริบ ไม่อยากกะพริบตาเลย

ใช่แล้ว เขาไม่เคยรู้

นั่นเป็นเพราะปกติหลู่ หม่านทำตัวเรียบร้อยและเคร่งครัดต่อหน้าเขา ไม่เคยยอมให้เขาแตะต้องเลย

แต่ตอนนี้ เธอกลับพันผ้าขนหนูเพียงผืนเดียว อยู่ในห้องของหานจัวหลี่

หานจัวหลี่หันหลังให้คนภายนอก เลิกคิ้วมองหลู่ หม่านลึกๆ

หลู่ หม่านกดความประหม่าในใจ ฝืนรักษาภาพลักษณ์หญิงยั่วยวน แกว่งเอวบางๆ เดินอ่อนช้อยมาหาเขา

โชคดีที่มีประสบการณ์เป็นผู้ช่วยของหลู่ ชี ตอนหลู่ ชีถ่ายหนัง เธอคอยดูอยู่ข้างๆ ก็ได้เรียนรู้การแสดงมาบ้าง

เดินมาหยุดตรงหน้าหานจัวหลี่ หลู่ หม่านยืนเขย่ง สองแขนโอบรอบคอของหานจัวหลี่

หานจัวหลี่ก้มตามอง ดวงตาหรี่ลง มองดูความตั้งใจของเธออย่างสบายๆ

เขาเหมือนเสือดาวตัวใหญ่ที่เกียจคร้าน มองเหยื่อของตัวเองกระโดดไปมาตรงหน้าอย่างเบื่อหน่าย ทั้งที่แค่ตบทีเดียวก็ฆ่าเหยื่อได้ แต่กลับอยากแกล้งก่อน

เขาไม่ขยับเขยื้อน หลู่ หม่านเห็นว่าเขาชัดเจนว่าไม่อยากร่วมมือ จึงได้แต่ฝืนใจเข้าไปใกล้ หลับตา พร้อมตายอย่างกล้าหาญแล้วจูบลงบนริมฝีปากของเขา

โอ้พระเจ้า!

เธอจูบริมฝีปากของพระเอกในดวงใจแล้ว!

หลู่ หม่านรู้สึกว่าชาติที่แล้วเธอใช้ชีวิตไปอย่างสูญเปล่าจริงๆ

การเป็นคนซื่อตรงมีประโยชน์อะไร?

มีแต่จะถูกคนรังแก ถูกแฟนหนุ่มหักหลัง ถูกน้องสาวใส่ร้าย ถูกพ่อทอดทิ้ง สุดท้ายก็ตายอย่างน่าอนาถ

ชาตินี้ เธอจะไม่ใช้ชีวิตแบบนั้นอีกแล้ว!

เธอต้องแก้แค้น ต้องดูแลแม่ให้ดี สิ่งที่อยากได้ต้องยึดไว้ให้มั่น ไม่ทำตัวเป็นคนซื่อให้ถูกรังแกอีกแล้ว!

ผู้ชายเลวผู้หญิงถ่อย เธอจะทำให้พวกเขาต้องชดใช้

ส่วนพระเอกในดวงใจ ควรจีบก็ต้องจีบ ไม่ปล่อยให้หลุดมือเด็ดขาด!