"คุณเพิ่งเป็นห่วงฉันเมื่อกี้นี้" เสียงทุ้มแหบของหานจัวหลี่แฝงด้วยรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว
หลู่หม่านอับอายจนไม่กล้าเงยหน้ามองเขา รีบเบนสายตาจากลูกกระเดือกของเขา "อาหารกลางวันจะเย็นแล้ว รีบกินกันเถอะ"
"ผมอยากกินคุณมากกว่าอาหารกลางวันจริงๆ คุณก็รู้" มือข้างหนึ่งของหานจัวหลี่ยันพนักโซฟาด้านหลังหลู่หม่านไว้ กักเธอไว้โดยไม่รู้ตัวว่าเมื่อไหร่
หลู่หม่านจำต้องหลบเข้ามุม