เซียชิงหยางยืดหลังตรงด้วยความภาคภูมิใจ แกล้งทำเป็นเพิ่งเข้าใจ "คุณพูดถูก ชีวิตแบบนั้นของพวกเธอ พวกเราคงไม่มีวันเข้าใจได้"
พูดจบก็พาหลู่ชีจากไปอย่างภาคภูมิใจ
"เดี๋ยวก่อน!" เซี้ยเชี่ยงเหว่ยโยนตะกร้าผลไม้คืนให้พวกเธอ "พวกคุณเอากลับไปกินเองเถอะ!"
เซี้ยเชี่ยงเหว่ยโกรธจนตัวสั่น ปิดประตูพลางบ่น "คนแบบนั้นมันอะไรกัน! ช่างน่าโมโห!"
"แม่ อย่าโกรธเลย ไม่คุ้มค่าที่จะโกรธพวกเธอหรอก" หลู่หม่านปลอบ ตัวเองไม่ได้รับผลกระทบอะไร กลับไปล้างจานต่อ