บทที่ 389 ตาสุนัขของฉัน! เพิ่งซ่อมเสร็จก็บอดอีกแล้ว!

"""

กอดเสร็จแล้วสมองสับสน หาเหตุผลมาอ้างส่งๆ "ขอบคุณบอสที่เมตตา ขอบคุณที่เห็นคุณค่า ขอบคุณที่ช่วยคลี่คลายสถานการณ์ให้ ขอบคุณทุกอย่างเลยค่ะ! หนูจะไปทำงานที่บริษัทอย่างขยันขันแข็งนะคะ!!"

　　พูดจบก็วิ่งจากไปเหมือนสายลมสีชมพู...

　　ส่วนลู่ถิงเซียวดูเหมือนจะยังไม่ทันได้ตั้งตัว ยืนนิ่งอยู่กับที่...

　　ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาถึงได้สติ เมื่อกี้หนิงซือเหมือนจะกอดเขาเองใช่ไหม?