บทที่ 8 เรินเฟยฟ่านลงมือ!

"เริ่มกันเถอะ!"

หยวนจาง เจิ้งเช็ดเหงื่อพลางกล่าวอย่างจริงจัง

เขาเดินไปหาซูเซี่ยว หลังจากได้รับการพยักหน้าจากวิสัญญีแพทย์แล้ว ก็รับมีดผ่าตัดมาโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย แล้วเริ่มกรีดเปิดร่างกายของซูเซี่ยวอย่างคล่องแคล่ว ราวกับเป็นเพียงการคลายเกลียวน็อตตัวหนึ่ง

สิ่งนี้สะท้อนให้เห็นถึงฝีมือและประสบการณ์การผ่าตัดกว่าสิบปีของหยวนจาง เจิ้ง

"หยวนจาง เจิ้งยังคงมีฝีมือไม่เสื่อมถอยจริงๆ ท่าทางแบบนี้คงจะติดอันดับต้นๆ ของประเทศเลยสินะ!"

ผู้ช่วยหลายคนมองดูอย่างลึกซึ้ง ความชื่นชมในใจพลุ่งพล่านราวกับสายน้ำที่ไหลเชี่ยว

เวลาค่อยๆ ผ่านไป

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เหงื่อบนหน้าผากของหยวนจาง เจิ้งยิ่งมีมากขึ้น พยาบาลสาวเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้หยวนจาง เจิ้ง แต่กลับพบว่ามือของเขาหยุดชะงัก จากนั้นก็ถอนหายใจอย่างไม่มีเหตุผล

หยวนจาง เจิ้งรู้ดีว่าปัญหาของซูเซี่ยวไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

การถอนหายใจครั้งนี้ ทำให้ทุกคนที่เคยผ่อนคลายกลับตึงเครียดขึ้นมาทันที ทุกคนหันไปมองหยวนจาง เจิ้ง พบว่าในดวงตาของเขาฉายแววผิดหวัง

"เราไม่สามารถผ่าตัดต่อไปได้แล้ว ปัญหาของคนไข้ยุ่งยากกว่าที่คิดไว้มาก รีบแจ้งญาติคนไข้ด่วน ต้องย้ายโรงพยาบาลทันที คาดว่ามีแต่อุปกรณ์ของมณฑลเจียงนานและชวนเล่าเท่านั้นที่จะช่วยได้!"

"หยวนจาง แต่ตอนนี้คนไข้ก้าวเท้าเข้าสู่กุ้ยเหมินกวานไปแล้ว ถ้าย้ายโรงพยาบาล อาจจะมีอันตรายถึงชีวิตได้ทุกเมื่อ"

แพทย์อาวุโสคนหนึ่งกล่าวอย่างจริงจัง เขาไม่รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของคนไข้

หยวนจาง เจิ้งมองชายคนนั้นแวบหนึ่ง แล้วพูดว่า:

"ปัญหาหลักของคนไข้ไม่ใช่การเสียเลือด แต่เป็นการได้รับพิษ เลือดเราสามารถห้ามได้ แต่พิษนี้โรงพยาบาลของเราไม่มีซีรั่มที่เข้ากันได้เลย

ระยะทางระหว่างหลินเฉิงกับโรงพยาบาลมณฑลเจียงนานไม่ไกลเกินไป ถ้าย้ายตอนนี้ และติดต่อโรงพยาบาลมณฑลเจียงนานล่วงหน้า ทุกอย่างยังทันเวลา!"

หยวนจาง เจิ้งถอดถุงมือและหน้ากากออก เดินไปสองสามก้าว แล้วจู่ๆ ก็หันกลับมามองแพทย์คนนั้น

"อีกอย่าง ผมเป็นหยวนจาง ผมไม่ต้องการให้คุณซึ่งเป็นรองหัวหน้ามาสอน! คุณควรรู้จักตำแหน่งของตัวเองให้ดีก่อน!"

คำพูดนี้ทำให้ห้องผ่าตัดตกอยู่ในความเงียบทันที อารมณ์ของหยวนจาง เจิ้งมักจะดีเสมอ แต่ทำไมวันนี้ถึงได้ระเบิดออกมาอย่างกะทันหัน?

ในขณะเดียวกัน นอกห้องผ่าตัด

เรินเฟยฟ่านขมวดคิ้ว เพราะเมื่อกลุ่มแพทย์เปิดร่างกายของชายคนนั้น เขาเห็นอย่างชัดเจนว่ามีไอสีเขียวเข้มหลายสายลอยออกมาจากร่างกายของชายคนนั้น แม้กระทั่งบดบังชีพจรของเขา

ได้รับพิษ!

นี่คือปฏิกิริยาแรกของเรินเฟยฟ่าน

สำหรับพิษ ก่อนหน้านี้เรินเฟยฟ่านสามารถจัดการกับพิษงูและพิษแมลงได้อย่างง่ายๆ แต่พิษที่อยู่ในร่างกายของชายคนนั้นชัดเจนว่าไม่ใช่พิษทั้งสองอย่างนี้

จากการเปลี่ยนแปลงของอวัยวะภายในและจุดด่างที่เริ่มปรากฏบนร่างกาย พิษชนิดนี้ดูเหมือนจะเป็นพิษที่มนุษย์สร้างขึ้นมากกว่า

อย่างน้อยก็ไม่ใช่พิษที่เกิดจากการถูกสัตว์กัดทั่วไป

สำหรับพิษ เข็มที่เจ็ดของสิบสามเข็มรักชาติดูเหมือนจะมีผลในการถอนพิษ

พอคิดถึงตรงนี้ เรินเฟยฟ่านก็พบว่ามีกระแสข้อมูลอีกชุดหนึ่งไหลเข้าสู่สมองของเขา

สิบสามเข็มรักชาติ แม้จะเรียกว่าสิบสามเข็มรักชาติ แต่จริงๆ แล้วไม่ได้มีแค่สิบสามเข็ม แต่เป็นสิบสามชุดวิชาเข็ม แต่ละชุดมีประสิทธิภาพในการรักษาโรคที่แตกต่างกัน

แม้จะเป็นเช่นนั้น เรินเฟยฟ่านก็ยังไม่ได้เคลื่อนไหว เพราะตอนนี้เขาเป็นเพียงทฤษฎีบนกระดาษ เขาไม่มีใบอนุญาตประกอบวิชาชีพแพทย์ และไม่เคยใช้สิบสามเข็มรักชาติมาก่อน

ถ้าใช้เข็มอย่างไม่ระมัดระวัง หากเกิดเรื่องขึ้นมา ก็จะยุ่งยากจริงๆ

ดังนั้นเรินเฟยฟ่านจึงเลือกที่จะเฝ้าดูสถานการณ์

...

"ติ๊ง!"

ไฟห้องผ่าตัดสว่างขึ้น ประตูก็ถูกเปิดออก

ชายร่างใหญ่วิ่งไปโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย เมื่อเห็นความรู้สึกผิดเล็กน้อยบนใบหน้าของหยวนจาง เจิ้ง เขาก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาในใจ

"คุณซูเซี่ยวเป็นยังไงบ้าง?"

คำถามนี้แทบจะเป็นเสียงตะโกนด้วยความโกรธออกมาจากปากของเขา

"เอ่อ สภาพของคนไข้ไม่น่าไว้วางใจ สาเหตุหลักของการหมดสติไม่ใช่เพราะเสียเลือด แต่เป็นเพราะถูกวางยาพิษ..."

หยวนจาง เจิ้ง พูดอย่างระมัดระวัง เขารู้ดีว่าชายตรงหน้าเป็นคนอารมณ์ร้อน ถ้าควบคุมไม่อยู่ก็จะต้องก่อเรื่องวุ่นวายในโรงพยาบาลแน่นอน

"ถูกวางยาพิษ?"

ชายร่างใหญ่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็นึกไม่ออกว่าทำไมคุณซูถึงถูกวางยาพิษ หรือว่าเป็นฝีมือของพวกนั้น?

แย่แล้ว!

ชายร่างใหญ่รีบพูด: "แล้วพวกคุณยังไม่รีบถอนพิษอีก!"

"คือว่า เราได้ห้ามเลือดและปิดแผลของคุณซูแล้ว แต่ว่าพิษที่เขาถูกวางมานั้นซับซ้อนมาก ที่นี่เราก็ไม่มีเซรุ่มที่เข้ากันได้

ถ้าให้การรักษาอย่างไม่ระมัดระวัง ผลลัพธ์ก็คงพอจะเดาได้ ดังนั้นวิธีที่ปลอดภัยที่สุดคือย้ายไปรักษาที่มณฑลเจียงนาน อุปกรณ์และปริมาณเซรุ่มที่มณฑลเจียงนานมีแน่นอนว่าสามารถรักษาคุณซูให้หายได้"

"กูจะรักษาแม่ง! ที่นี่เป็นโรงพยาบาลระดับเอ แต่ไม่มีเซรุ่ม! มึงคิดว่าคุณซูจะทนไหวกับการย้ายโรงพยาบาลรึไง!"

ชายร่างใหญ่แทบจะคลั่ง คำหยาบคายพรั่งพรูออกมาทีละคำ

ทุกคนต่างไม่รู้จะพูดอะไรดี

ทันใดนั้น เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นจากห้องผู้ป่วย ทุกคนรู้สึกใจหายวาบ

เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นบนหน้าผากของหยวนจาง เจิ้ง

หืม? ทำไมถึงมีสัญญาณเตือน! หรือว่าพิษได้แพร่กระจายไปทั่วร่างกายแล้ว?

แย่แล้ว!

เดิมทีหยวนจาง เจิ้งคิดว่าพิษชนิดนี้น่าจะแพร่กระจายไประหว่างการส่งตัวไปยังมณฑลเจียงนาน แต่ถ้ามันแพร่กระจายตอนนี้ ความรับผิดชอบก็จะตกอยู่ที่พวกเขาอย่างชัดเจน!

ชายร่างใหญ่แน่นอนว่ารู้ดีว่าเสียงเตือนนั้นหมายถึงอะไร ความโกรธพลุ่งพล่านในอกเขา เขาคว้าคอเสื้อของหยวนจาง เจิ้งและตะคอก "กลับไปรักษาเดี๋ยวนี้! ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับซูเซี่ยว วันนี้ฉันจะจับพวกแกทั้งหมดขังไว้ในห้องผ่าตัดนี้!"

หยวนจาง เจิ้งขมวดคิ้ว รีบวิ่งกลับเข้าไปโดยไม่ลังเล แต่เมื่อเห็นหน้าจอคอมพิวเตอร์ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

"เร็วเข้า เร็วเข้า เตรียมเครื่องกระตุกหัวใจ!"

"ติ๊ง..." ทันใดนั้น คลื่นไฟฟ้าหัวใจที่เคยมีการเต้นเล็กน้อยก็กลายเป็นเส้นตรงในพริบตา

เส้นตรงนี้เหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางใจของทุกคน!

ชายร่างใหญ่กำหมัดแน่น ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เขาพยายามข่มความรู้สึกอยากฆ่าคนเอาไว้ เขารู้ดีว่าการที่คลื่นไฟฟ้าหัวใจเป็นเส้นตรงไม่ได้หมายความว่าตายแล้ว ขึ้นอยู่กับการกระทำของแพทย์เหล่านี้ต่อจากนี้ แต่ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจมากที่พาซูเซี่ยวมาโรงพยาบาลห่วยๆ แห่งนี้หลังเกิดเหตุ

"ปึ้ง! ปึ้ง! ปึ้ง!"

การช็อตไฟฟ้าหลายครั้งติดต่อกันก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร เหงื่อไหลออกมาเป็นทางบนหน้าผากของหยวนจาง เจิ้ง

เขารู้ดีว่าครั้งนี้ตำแหน่งของตัวเองคงรักษาเอาไว้ไม่ได้แล้ว!

...

ในช่วงเวลาคับขันนี้ "โครม!" เสียงดังสนั่น ประตูห้องผ่าตัดของโรงพยาบาลถูกพังเข้ามาทันที

ทุกคนตกตะลึงเมื่อเห็นชายคนหนึ่งในชุดธรรมดาปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา เห็นได้ชัดว่าประตูห้องผ่าตัดถูกคนผู้นี้ทำลายด้วยกำลัง

เหรินเฟยฟ่านลังเลอยู่นานมากข้างนอก ในที่สุดก็ตัดสินใจลองดู

เขาไม่สนใจเรื่องชีวิตและความตาย แต่ตั้งแต่ตอนที่กระแสข้อมูลเหล่านั้นปรากฏขึ้น ตั้งแต่ตอนที่มือขวาของเขาแตะลงบนตรามือนั้น ตั้งแต่ตอนที่เขาได้รับการถ่ายทอดการประกอบวิชาชีพแพทย์ เขาก็รู้ดีว่ายิ่งมีความสามารถมาก ก็ยิ่งมีความรับผิดชอบมาก

เขาอาจไม่สนใจชีวิตคนอื่นบนสนามรบ แต่ในโรงพยาบาล เขาไม่สามารถเพิกเฉยต่อคนที่กำลังจะตายได้!

แพทย์ต้องมีจิตเมตตา ถ้าเขาปล่อยให้ชายคนนั้นตายต่อหน้าต่อตา ไม่ว่าจะมากหรือน้อย เขาก็คงจะรู้สึกติดค้างบางอย่าง