บทที่ 26 ผู้แข็งแกร่งต้องมีท่าทีของผู้แข็งแกร่ง!

"เริ่นน้อย ขอโทษนะ ถ้าไม่ใช่เพราะ..."

ซุนชิงชิงน้ำตาคลอขึ้นมาอีกครั้ง

เรินเฟยฟ่านหยิบกระดาษทิชชูจากบนโต๊ะออกมาแผ่นหนึ่ง ส่งให้ซุนชิงชิงอย่างสุภาพ จากนั้นก็ส่งสายตามั่นใจให้เธอ

"ในเมื่อกินอิ่มแล้ว ก็ถึงเวลาขยับร่างกายกันหน่อยแล้ว"

เรินเฟยฟ่านหันตัวกลับไป สายตาคมกริบราวกับเหยี่ยวจ้องมองไปที่วังเจียนกั๋ว พอวังเจียนกั๋วเห็นสายตาของเรินเฟยฟ่านก็ถอยหลังไปหลายก้าวโดยไม่รู้ตัว ล้มลงบนระเบียงทางเดิน