ปาซ่งหัวเราะเยาะเย้ยเบาๆ เขามั่นใจว่าด้วยสถานะของเขา ไม่มีใครกล้าแตะต้องเขา ชายหนุ่มคนนั้นดูลังเลเหมือนกำลังจะวางดาบลงหรือแม้แต่คุกเข่าลงตรงหน้าเขาเพื่อขอความเมตตา
"ข้าขอแนะนำให้เจ้าฟังคำพูดของหญิงคนนี้ ปล่อยข้าไป ไม่เช่นนั้นตระกูลปาซง..."
ในวินาถัดมา เสียงพูดก็ขาดหายไปทันที
ปาซ่งรู้สึกเจ็บที่ดวงตาทั้งสองข้าง โลกทั้งใบจมดิ่งลงสู่ความมืดมิด
"ข้า...ดวงตาของข้า...เจ้าทำอะไรกับข้า!"