บทที่ 187 โรคนี้ ฉันรักษาไม่ได้

หลังจากรอประมาณ 15 นาที ซู่หยวนหลงกับซูอี้หานก็รีบกลับมาอย่างเร่งรีบ

มารดาของซวี่เห็นทั้งสองคนก็รีบถามทันที: "ซื่อหาน หยวนหลง เฉวียนเซินอี้ตกลงจะมาไหม?"

ซูอี้หานพยักหน้า สีหน้ามีรอยยิ้มเล็กน้อย: "แม่คะ พอเฉวียนเซินอี้ได้ยินว่าเป็นเรื่องของพ่อ เขาก็ไม่พูดอะไรเลย รีบเตรียมของแล้วมุ่งหน้ามาที่นี่ทันที"

แต่ซู่หยวนหลงกลับมีสีหน้าสงสัย ถามว่า: "แม่ครับ เฉวียนเซินอี้คนนี้เก่งกาจอย่างที่พวกคุณว่าจริงๆ เหรอครับ?"