บทที่ 437 ถ้าไม่ไปตอนนี้ อย่าโทษว่าฉันไร้ความปรานี (ตอนที่ 3)

ชายขาขาดเห็นฟางเส้นสุดท้ายและที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวของตนตายไปแล้ว จิตใจก็เริ่มสั่นคลอนอย่างรุนแรง

เขารีบล้วงขวดหยกประณีตออกมาจากตัว เปิดฝาขวด กลิ่นหอมของยาโชยออกมา เขาพูดอย่างจริงจัง "ไม่ ไม่ อย่าฆ่าข้า... ข้าผิดไปแล้ว... ยาเม็ดในขวดนี้เป็นของล้ำค่าที่สุดที่ข้ามี ขอมอบให้เป็นของขอขมา... ได้โปรดไว้ชีวิตสุนัขตัวนี้ด้วย..."

เรินเฟยฟ่านมองขวดหยกในมือชายขาขาด กลิ่นยาหอมฟุ้งจริงๆ