บทที่ 510 ร่องรอยของแม่!

เรินเฟยฟ่านไม่สนใจเสียงเชียร์รอบข้าง

เขาถึงกับส่ายหน้าอย่างจนใจ คนพวกนี้ถ้าถอดกำไลออกไปอยู่ข้างนอกคงเป็นผู้มีอิทธิพลที่น่าเกรงขาม แต่ตอนนี้กลับทำตัวเหมือนเด็กๆ

บางทีการไม่มีระดับพลังปราณอาจจะทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้นก็ได้

จู่ๆ ก็มีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของเรินเฟยฟ่าน:

ถ้าพวกผู้มีอิทธิพลเหล่านี้มาเป็นกำลังของตน ตนก็จะได้ก้าวกระโดดอย่างแท้จริง?