บทที่ 293 ร่างกายไม่สบาย

ไป๋เฉียงเฉียงเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่ใส่ใจ เห็นเงาดำพร่ามัวเคลื่อนเข้าไปในป่า แล้วก็หายไปในพริบตา เธอไม่ได้คิดอะไรมาก ก้มหน้าลงขัดเมล็ดข้าวสาลีต่อไป

เวนสันมีฝ่ามือใหญ่ เมล็ดธัญพืชร่วงหล่นจากมือเขาด้วยเสียง "โครมคราม" เมล็ดข้าวสาลีกองเป็นภูเขาอย่างรวดเร็ว

เศษเปลือกและหนามข้าวสาลีปลิวมาติดตัวไป๋เฉียงเฉียงไม่หยุด ไป๋เฉียงเฉียงทั้งเกาทั้งทำงานไปด้วย ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ผิวที่เปิดเผยของเธอเต็มไปด้วยรอยเกาสีชมพู รอยเกาเหล่านั้นเห็นได้ชัดเจนบนผิวขาวเนียนของเธอ