บทที่ 267 ย้ายขึ้นชั้นบน

เวนสันมีใบหน้าคล้ำเข้มที่ดูเหนื่อยล้า แต่ดวงตายังคงเป็นประกายแวววาว และเมื่อเห็นไป๋เฉียงเฉียง ดวงตาก็ยิ่งเปล่งประกายมากขึ้น

"กลับมาแล้วเหรอ" ไป๋เฉียงเฉียงพูดอย่างดีใจ "หิวไหม? วันนี้กินข้าวหรือยัง?"

เวนสันจ้องมองไป๋เฉียงเฉียงนิ่ง ดวงตาเต็มไปด้วยคำพูดมากมาย แต่กลับไม่สามารถเปล่งเสียงใดออกมาได้

หัวใจที่เคยล่องลอยไร้จุดหมายภายนอก ราวกับได้พบที่พักพิงและสงบลง