บทที่ 399 อันอันตายแล้วหรือ?

ไป๋เฉียงเฉียงตบมือไล่กรงเล็บของพวกมันออก พูดสะอื้นว่า "อย่า...แตะต้องฉัน...ปล่อยให้...ฉัน...ร้องไห้สักพัก..."

"เอ่อ เอ่อ" เวนสันกระแอมเสียงดัง ริมฝีปากที่อยู่ใกล้หูของไป๋เฉียงเฉียงยกขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ การที่จะหัวเราะในขณะที่คู่ชีวิตกำลังร้องไห้อย่างสิ้นหวังนั้นไม่ถูกต้องเลย แต่เขาก็ห้ามตัวเองไม่ได้

"เอ่อ...อันอันแค่หลับไปเท่านั้นเอง"

เสียงทุ้มนุ่มของเวนสันชัดเจนกว่าเสียงของฮาร์วีย์มาก ในที่สุดไป๋เฉียงเฉียงก็ได้ยินประโยคเต็มๆ