บทที่ 47 โรงเรียนตงไห่

คืน พระจันทร์เต็มดวงลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้า ในสวนจื่นที่เงียบสงบและสบาย มีเสียงพิณดังขึ้น เสียงพิณไพเราะ ราวกับสามารถทำให้จิตใจของคนเราสงบและสบายได้

ในท่วงทำนองที่เงียบสงบและไพเราะนี้ ยังแฝงไปด้วยความรู้สึกสนุกสนานและคิดถึงอย่างจางๆ ราวกับกำลังบอกเล่าความรักที่คลุมเครือผ่านเสียงพิณ

หน้าศาลาหลังหนึ่งในสวนจื่น ตังหลานนอนพักอย่างสงบบนเก้าอี้นอน ฟังเสียงเพลง เธอกลับไปสู่วัยสาวอีกครั้ง นึกถึงเรื่องราวในอดีต รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าโดยไม่รู้ตัว