บทที่ 9 เธอดูเหมือนจะขี้อาย

"ขอฝากฝังเจียนอี้หลิงในช่วงเวลาต่อจากนี้ด้วยนะ" เจียนหยวนเฉิงพูดกับชินชวน

"เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ"

"งั้นก็เริ่มตั้งแต่วันนี้เลยนะ สัปดาห์นี้คงจะเหนื่อยหน่อย"

"ครับ"

ความเหนื่อยไม่ใช่ปัญหา การติวทุกวันหมายถึงเขาจะได้รับค่าตอบแทนที่สูงทุกวัน

และเจียนหยวนเฉิงก็ตกลงที่จะจ่ายค่าติวให้เขาเป็นรายวัน

ซึ่งพอดีจะช่วยแก้ปัญหาค่ารักษาพยาบาลของแม่ที่นอนโรงพยาบาลได้

พูดอย่างไม่ค่อยดีนัก การลาครั้งนี้ของเจียนอี้หลิงเป็นเหมือนฝนห่าใหญ่สำหรับชินชวน

ชินชวนก็เดินตามเจียนอี้หลิงไปที่ห้องหนังสือของเธอ

ห้องหนังสือส่วนตัวของเจียนอี้หลิงค่อนข้างมีกลิ่นอายของเด็กผู้หญิง พ่อแม่บ้านเจียนมีลูกสาวคนเดียว เลี้ยงดูเหมือนเจ้าหญิงน้อย ทั้งห้องนอนห้องหนังสือจัดแต่งสีชมพูอ่อนๆ น่ารัก

แน่นอนว่าเจียนอี้หลิงไม่ชอบโทนสีชมพูแบบนี้ มันไม่เข้ากับบุคลิกภายในของเธอเลย

แต่ตอนนี้เจียนอี้หลิงก็ไม่มีเวลาไปแก้ไขการจัดวางในห้องของตัวเอง เธอมีเรื่องสำคัญกว่าต้องทำ

ทันทีที่ชินชวนเข้าไปในห้องหนังสือของเจียนอี้หลิง เขาก็รู้สึกได้ถึงความเป็นสาวน้อยที่พุ่งเข้ามา

เป็นเจ้าหญิงน้อยของบ้านเจียนจริงๆ แต่ว่าได้ยินมาว่าความจริงแล้วเป็นปีศาจมากกว่า อย่างน้อยในโรงเรียนก็มีชื่อเสียงแบบนั้น

ชินชวนไม่มีความสนใจในเด็กผู้หญิงแบบนี้แม้แต่นิดเดียว ไม่ว่าเธอจะเป็นปีศาจหรือเจ้าหญิง เธอก็เป็นเพียงงานที่เขาต้องทำให้สำเร็จเท่านั้น

ชินชวนได้รับข้อสอบประจำเดือนเมื่อเดือนที่แล้วของเจียนอี้หลิง

เจียนอี้หลิงเพิ่งขึ้นม.4 คะแนนสอบครั้งแรกของเดือนแย่มาก

วิชาหลัก 9 วิชา ภาษาจีน คณิตศาสตร์ ภาษาอังกฤษ ฟิสิกส์ เคมี ชีววิทยา ภูมิศาสตร์ การเมือง ประวัติศาสตร์ สอบตกไป 6 วิชา อีก 3 วิชาก็ผ่านแบบหวุดหวิด

ผลการเรียนอาจใช้คำว่า "น่าสยดสยอง" มาอธิบายได้

ชินชวนจึงให้เจียนอี้หลิงแก้ไขข้อผิดพลาดในข้อสอบใหม่

"ฉันจะแก้เองก่อน ถ้าแก้ผิดค่อยชี้ให้ฉันดู" เจียนอี้หลิงพยายามหลีกเลี่ยงการติดต่อกับชินชวนให้มากที่สุด

เจียนอี้หลิงยังไม่คุ้นเคยกับการพูดคุยกับผู้อื่น ดังนั้นความเร็วในการพูดของเธอจึงช้ากว่าปกติเล็กน้อย

ชินชวนเห็นเจียนอี้หลิงยืนกราน เขาจึงไม่ได้บังคับ เขาไปนั่งที่โซฟาข้างๆ รอให้เจียนอี้หลิงทำข้อสอบเสร็จ

เจียนอี้หลิงใช้โอกาสที่ชินชวนไม่ทันสังเกต แอบซุกกระดาษข้อสอบไว้ข้างล่าง แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความบนหน้าจอ

ถ้าชินชวนเดินมาดูตอนนี้ เขาจะเห็นชัดเจนว่าข้อความที่เจียนอี้หลิงพิมพ์บนหน้าจอเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด

ผ่านไปสักพัก ชินชวนก็เดินมาตรวจดูการแก้ไขข้อผิดพลาดของเจียนอี้หลิง

เมื่อชินชวนเดินมา เจียนอี้หลิงก็รีบซ่อนโทรศัพท์มือถือ แกล้งทำเป็นมีสมาธิกับการทำข้อสอบ

ชินชวนเดินมาชำเลืองมองเนื้อหาที่เจียนอี้หลิงเขียน

พบว่าแม้เจียนอี้หลิงจะแก้ไขข้อผิดพลาดเพียงข้อเดียว แต่เธอก็แก้ได้ถูกต้อง

ขั้นตอนการแก้ปัญหาไม่มีปัญหาอะไร

ความคืบหน้าค่อนข้างช้า ชินชวนจึงตัดสินใจอธิบายไปพร้อมๆ กับให้เจียนอี้หลิงแก้ไข

ชินชวนเข้ามาใกล้ เจียนอี้หลิงค่อยๆ เลื่อนโทรศัพท์มือถือใต้กระดาษข้อสอบไปไว้บนต้นขาของตัวเองอย่างระมัดระวัง

ชินชวนไม่เห็นโทรศัพท์มือถือของเจียนอี้หลิง เขาเห็นแค่เจียนอี้หลิงสะดุ้งเล็กน้อย

ดูเหมือนเธอจะขี้อายมากใช่ไหม?

ชินชวนไม่ได้คิดอะไรมาก แล้วเริ่มอธิบายข้อสอบให้เจียนอี้หลิงฟัง

ชินชวนอธิบายได้ดีมาก เข้าใจง่าย ตรงประเด็น เมื่ออธิบายถึงจุดสำคัญ ชินชวนก็หยิบปากกาและกระดาษของเจียนอี้หลิงมาเขียนจุดสำคัญให้เจียนอี้หลิงดู เพื่อให้เจียนอี้หลิงทบทวนได้ง่ายในภายหลัง

ในขณะที่หยิบปากกาและกระดาษ ชินชวนบังเอิญสัมผัสมือของเจียนอี้หลิงเล็กน้อย เจียนอี้หลิงรีบหลบทันที

ปฏิกิริยานี้เหมือนกับกระต่ายขาวตัวน้อยที่ตกใจกลัว

ชินชวนรู้สึกเหมือนตัวเองรังแกหนูน้อยไปชั่วขณะ

ความจริงแล้วเจียนอี้หลิงเพียงแค่ต่อต้านการสัมผัสจากคนแปลกหน้าโดยธรรมชาติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคนคนนั้นเป็นชินชวน ปฏิกิริยาแบบนี้เป็นสัญชาตญาณของเจียนอี้หลิง