บทที่ 17 เจ้ามาร้องไห้คร่ำครวญเสแสร้งทำไมอีก?

เวินนวนพาเจียนอี้หลิงเข้าไปในห้องผู้ป่วย

"เจียนอี้หลิง เธอมาทำเป็นแมวร้องไห้ให้หนูตายแกล้งมีเมตตาทำไม?"

เจียน หยวนเน่ายังคงโกรธ พอเห็นเจียนอี้หลิง ดวงตาก็ลุกเป็นไฟ

หัวใจของเวินนวนถูกบีบรัดอย่างรุนแรง เธออยากจะห้าม แต่ถูกสายตาของเจียนหยวนเฉิงหยุดไว้

ยิ่งเธอห้าม ก็ยิ่งทำให้เจียน หยวนเน่าไม่พอใจเจียนอี้หลิงมากขึ้น

ในความขัดแย้งนี้ เวินนวนไม่ควรพูดแทนเจียนอี้หลิงจะดีที่สุด

เผชิญหน้ากับการกล่าวหาและการด่าทอของเจียน หยวนเน่า เจียนอี้หลิงไม่โต้แย้ง ไม่อธิบาย ไม่บ่น

เธอนั่งฟังการกล่าวหาและการตำหนิทั้งหมดของเจียน หยวนเน่าอย่างเงียบ ๆ และตั้งใจ ยอมรับความโกรธทั้งหมดของเขา

สีหน้าสงบ สายตาใสแจ๋วเหมือนน้ำพุภูเขาที่บริสุทธิ์

ในช่วงเวลานี้ ไม่เพียงแต่เวินนวนที่ใจอ่อน แม้แต่เจียนหยวนเฉิงก็ขมวดคิ้ว

"เจียนอี้หลิง อย่าคิดว่าเรื่องนี้จะจบแค่นี้! ฉันจะไม่ให้อภัยเธอ! ฉันจะไม่มีวันให้อภัยเธอ! ไม่ว่าเธอจะทำอะไรมากแค่ไหน ฉันก็จะไม่มองว่าเธอเป็นน้องสาวของฉันอีกต่อไป!"

เจียน หยวนเน่าด่าไปสักพัก สุดท้ายไม่รู้ว่าเหนื่อยเองหรือรู้สึกว่าไม่มีอะไรน่าสนใจที่จะเผชิญหน้ากับเจียนอี้หลิงที่ไม่โต้ตอบแบบนี้

"แม่ครับ วันนี้ผมจะดูแลหยุนเหนียวเอง แม่ไม่ได้กลับบ้านหลายวันแล้ว กลับไปพักผ่อนให้ดีสักคืนนะครับ" เจียนหยวนเฉิงพูดขึ้นอย่างเหมาะสม

เวินนวนพยักหน้า ไม่ได้เกรงใจเจียนหยวนเฉิง

เธอควรกลับบ้านไปอาบน้ำให้สบายตัวจริง ๆ สองวันนี้เธอไปอาบน้ำที่โรงแรมใกล้ ๆ และเพราะไม่กล้าทิ้งเจียน หยวนเน่าไว้นาน ทุกครั้งก็รีบไปรีบกลับ

"งั้นก็รบกวนเธอนะ"

ตอนที่เวินนวนเดินไปถึงประตูห้อง เธอตั้งใจชะลอฝีเท้าลงเพื่อให้เจียนอี้หลิงที่อยู่ข้างหลังตามทัน

พอออกมาจากห้องผู้ป่วยมาถึงลานจอดรถ เวินนวนยื่นมือไปลูบหัวเจียนอี้หลิง

"เสี่ยวหลิง ตอนนี้หนูทำได้ดีมากแล้ว แม่ภูมิใจในตัวหนูมาก พี่ชายโกรธหนูก็เข้าใจเขาหน่อยนะ ถ้าเขาจะด่าหนูก็ปล่อยให้เขาด่าไป ในใจเขาคงทุกข์มาก ช่วงเวลานี้มันจะผ่านไป ขอแค่ต่อไปหนูเป็นเด็กดี เขาก็จะยอมรับหนูกลับมาอีก..."

น้ำตาอุ่นๆ ไหลออกมาจากดวงตาของเวินนวน

การที่ลูกทั้งสองของเธอทะเลาะกันขนาดนี้ ทำให้หัวใจของเธอในฐานะแม่รู้สึกเหมือนถูกมีดกรีด

เมื่อเห็นน้ำตาของเวินนวน เจียนอี้หลิงคิดว่าตัวเองควรจะช่วยเช็ดน้ำตาให้เวินนวน

แต่พอยื่นมือออกไปครึ่งทางก็หยุด แล้วเอามือลง

เวินนวนสังเกตเห็นการกระทำของเจียนอี้หลิง จึงก้มลงมองเธออย่างเอาใจใส่

เมื่อมองเห็นดวงตาใสแจ๋วของเจียนอี้หลิง เวินนวนก็ร้องไห้ออกมาทันที เธอโน้มตัวลงกอดเจียนอี้หลิงไว้แน่น

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอไม่กล้าแสดงความเศร้าโศกเสียใจแม้แต่น้อยต่อหน้าเจียน หยวนเน่า เพราะกลัวจะส่งผลกระทบต่อจิตใจของลูกชาย

ตอนนี้เธอทนไม่ไหวแล้ว

เมื่อน้ำตาแตก มันก็เหมือนกับน้ำที่ทะลักออกมาจากเขื่อน จะไม่หยุดจนกว่าจะระบายความขมขื่นในใจออกมาจนหมด

เจียนอี้หลิงที่ถูกกอดไว้ร่างกายแข็งเกร็ง

เจียนอี้หลิงไม่มีประสบการณ์ในการรับมือกับสถานการณ์แบบนี้ นอกจากปล่อยให้เวินนวนกอดตัวเองไว้ เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรอีก

หลังจากลังเลอยู่พักใหญ่ เจียนอี้หลิงจึงยื่นมือออกไปกอดเวินนวน

ร่างกายของเวินนวนอุ่น น้ำตาที่ไหลออกมาก็อุ่น

หลังจากผ่านไปสักพัก เวินนวนก็หยุดร้องไห้ แล้วพูดกับเจียนอี้หลิงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "เสี่ยวหลิง ต่อไปนี้ต้องเป็นเด็กดีนะ ต้องเป็นเด็กดีตลอด สัญญากับแม่นะ ได้ไหม?"

"ค่ะ" เจียนอี้หลิงตอบเบาๆ

เวินนวนเช็ดน้ำตา "แม่ทำให้หนูตกใจเมื่อกี้ใช่ไหม? แม่ไม่ดีเอง ร้องไห้ทำไมกัน พ่อของหนูกำลังจะติดต่อคนที่สามารถผ่าตัดให้พี่ชายของหนูได้แล้ว มือของพี่ชายจะหายดีในเร็วๆ นี้ ไม่มีอะไรต้องเสียใจแล้ว"

คำพูดของเวินนวนนี้ทั้งเป็นการปลอบโยนเจียนอี้หลิง และก็เป็นการปลอบใจตัวเองด้วย