หลงอวี่โจวมองเย่หงซิ่วแวบหนึ่ง พยักหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า "ไปเถอะ"
"ขอบพระคุณพระเจ้าข้า"
เย่หงซิ่วคำนับอย่างนอบน้อมอีกครั้ง จากนั้นหันไปมองจื้อซินและจื้อเฉิน กำชับว่า "ไอเจี๊ยะโร่ เนื้อเอ๊กเซา พวกเจ้าอย่าได้ทำอะไรเหลวไหลเด็ดขาด"
"ครับ/ค่ะ!"
จื้อซินและจื้อเฉินพยักหน้าพร้อมกัน
หลังจากเย่หงซิ่วถอยออกจากห้องสมุดส่วนพระองค์ เธอก็ถอนหายใจโล่งอก
ลมเย็นพัดมา ทำให้หลังเย็นวาบ เธอถึงได้รู้ตัวว่าเหงื่อเย็นได้ชุ่มหลังไปแล้ว