"ใคร?"
ชราผู้ชายผมขาวและหงผ้าเหล่าอู่ต่างหันไปมอง ดวงตาเต็มไปด้วยความหนักใจ
"พ่อ พ่อมาแล้ว"
ดวงตากลมโตของจื้อซินเปล่งประกายขึ้นทันที ใบหน้าเล็กๆ อันงดงามเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข
"ลูกเขยมาแล้ว" หวังหลานซีได้ยินเสียงนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
"ไอ้บ้านั่นมาแล้วเหรอ?" หลู่เจี้ยวมองไปยังความว่างเปล่าอันไกลโพ้น ดวงตาวาบไปด้วยความขุ่นเคือง ยังคงไม่สามารถลืมภาพที่ไอ้บ้านั่นบังคับให้เธอรีดนมตัวเองได้