บทที่ 357 กำปั้นพิษร้ายกาจ

"น้องชายหลิงนี่ช่างมองไม่ออกจริงๆ"

ไต้อวี่หลิงส่ายหน้าพลางยิ้มขื่น เธอมองไม่ออกว่าหลิงเซียวเป็นคนแบบไหนตั้งแต่อยู่ที่เฉียนหลงหยิ่งแล้ว และตอนนี้มาถึงสำนักเยว่หัว เธอก็ยิ่งมองหลิงเซียวไม่ออกมากขึ้นไปอีก

"เจ้า...นี่มันศิลปะการต่อสู้อะไรกัน?"

ราชาดาบรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นขึ้นมาที่โคนนิ้ว มองหลิงเซียวด้วยความหวาดกลัวพลางถาม

หลิงเซียวมองราชาดาบอย่างเฉยเมย แล้วหันไปมองมือขวาของตัวเอง พูดเหมือนพึมพำกับตัวเองว่า "ศิลปะการต่อสู้หรือ? ที่แท้การจัดการกับศิษย์ในตำหนักต้องใช้ศิลปะการต่อสู้ด้วยหรือ?"