ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา

บทที่ 572 น้องชายที่พลัดพราก

ฉินสือโอวถือไข่ห่านที่ฉงต้าเอามาให้แล้วหัวเราะขึ้น จากนั้นเขาจึงแบ่งเนื้อยัดเข้าไปในปากของฉงต้าสองชิ้น

พอฉงต้าปิดปากงับ เนื้อก็หายไปแล้ว...

เมื่อเห็นสายตาอันไร้เดียงสาของฉงต้า ฉินสือโอวจึงบีบหูเล็กๆ อันอวบอ้วนของมัน เขาใช้ผ้าห่อไข่นกฟองที่เหลือแล้วพูดว่า “ไป กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวพ่อจะให้เนื้อแห้งกินอีก”

ฉงต้ายื่นคอออกไปร้องตะโกนอาวู อาวู ดึงฉินสือโอวไว้แล้วอ้าปากจนมีน้ำลายไหลออกมา จากนั้นจึงร้องขึ้นด้วยความน้อยใจเพราะเมื่อกี้มันไม่ได้รู้สึกถึงเนื้อชิ้นนั้นเลย