บทที่ 67 โมโหหน้ามืด

ตอนที่ 67 โมโหหน้ามืด

“พี่เขยข้าเขียน” ซูเอ้อร์โก่วยืดเอวขึ้นพูด

“เขียนว่าอย่างไร” หวงซื่อถามบุตรชายต่อ

เฉินเฮ่าหย่วนตกตะลึงกับอักษรวิจิตรบนกลอนจนยากจะเอื้อนเอ่ย ลำคอเหมือนถูกก้อนสำลีอุดไว้ เขาพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

เขาโอ้อวดว่าฝีมือการเขียนอักษรวิจิตรของตนนั้นโดดเด่น และเขามักจะได้รับคำชมจากเหล่าอาจารย์ แต่ถ้าเทียบตัวอักษรของเขากับตัวอักษรบนกลอนคู่แล้ว หากกล่าวว่าเทียบกันไม่ติดก็คงจะไม่เกินจริง