บทที่ 52 ท้อแท้สิ้นหวัง

ตอนที่ 52 ท้อแท้สิ้นหวัง

ใจเหน็บหนาวจนแม้แต่เตาผิงก็ไม่อาจทำให้รู้สึกอุ่นได้ หญิงสาวกลั้นคำตัดพ้อเอาไว้ในใจ ก้มหน้าลงพลางเอ่ยตอบ “อาเป่าเข้าใจเจ้าค่ะ”

ความแค้นจนอยู่ร่วมโลกเดียวกันไม่ได้ระหว่างศัตรูยังไม่น่าเศร้าสลด จนทำให้คนรู้สึกสิ้นหวังได้เท่ากับความขัดแย้งระหว่างสายเลือดเดียวกันเลย มันเจ็บปวดราวจนกินไม่ได้ นอนไม่หลับราวกับโดนใบมีดเฉือนเนื้อออกเป็นชิ้นๆ