บทที่ 209 เพื่อน

ตอนที่ 209 เพื่อน

ลั่วเซิงมองเว่ยหาน

ชายหนุ่มอยู่ในวัยที่มีจิตใจเร่าร้อนฮึกเหิม ดวงตาสุกใสดำดุจหมึกเป็นประกาย

ใสสะอาด กระทั่งเจือความไร้เดียงสาเล็กน้อย

แน่นอนว่าไคหยางอ๋องผู้เลื่องลือไม่ใช่คนไร้เดียงสา พูดได้เพียงว่าต่อหน้าคนบางคนถึงจะเผยความไร้เดียงสาเช่นนั้นออกมา

ดังเช่นหลายๆ คนที่มีลักษณะที่ต่างกันออกไปต่อหน้าผู้คนที่ต่างกัน

ลั่วเซิงกลับมีหัวใจที่เย็นชา นางเอ่ยเสียงราบเรียบว่า “แม่ครัวไม่ใช่ข้า แต่คืออาซิ่ว”