ความจริงที่ไม่อยากยอมรับ

ร้านดอกไม้เล็ก ๆ ของอายันยังคงเปิดตามปกติ แม้ว่าเจ้าของจะไม่ได้กลับไปที่คอนโดของปราณอีกเลย

เขานอนอยู่ที่นี่มาเกือบอาทิตย์แล้ว ไม่มีแผนว่าจะกลับไป และที่แย่ที่สุด… ปราณก็ไม่เคยถามหา

อายันคิดว่าบางทีอีกฝ่ายอาจจะโล่งใจด้วยซ้ำ ที่เขาหายไปจากชีวิต

—

ความรักที่มีให้กัน… ของคนอื่น

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น อายันเงยหน้าขึ้นจากช่อดอกไม้ที่กำลังจัด ดวงตาที่เคยหม่นหมองปรับเป็นรอยยิ้มต้อนรับลูกค้าอย่างอัตโนมัติ

"ยินดีต้อนรับครับ—"

แต่เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า รอยยิ้มก็จางลงเล็กน้อย

"พี่ธัช?"

พี่ชายของปราณยิ้มรับ "ไง อายัน ไม่ได้เจอกันพักใหญ่เลยนะ"

"พี่มีอะไรให้ช่วยเหรอครับ?"

"พิมพ์เขาอยากกินกุหลาบทอด แต่ก็กลัวเรื่องสารเคมี เลยคิดว่านายอาจจะพอมีทางออกให้"

อายันกระพริบตาช้า ๆ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ

"โชคดีจังเลยครับ ผมมีปลูกไว้พอดี"

—

อายันเดินนำพี่ชายของสามีไปยังสวนหลังร้าน ที่นี่เป็นโซนพิเศษที่เขาไม่ค่อยเปิดให้ลูกค้าเข้า ยกเว้นบางกรณี อย่างเช่นคุณแม่ที่กำลังตั้งครรภ์แล้วอยากได้ดอกไม้ปลอดสารพิษ

"ฉันไม่คิดเลยนะว่านายจะดูแลดอกไม้ได้ขนาดนี้"

พี่ธัชเอ่ยชมขณะที่มองแปลงกุหลาบสีสวยที่เรียงรายกันเป็นระเบียบ

อายันหัวเราะเบา ๆ "พวกมันเป็นสิ่งเดียวที่ฟังผมพูดน่ะครับ"

"หืม?"

"ไม่มีอะไรหรอกครับ เดี๋ยวผมจะตัดให้พี่พอสำหรับทำอาหารนะครับ"

เขาตั้งใจทำงานของตัวเองให้ดีที่สุด แม้ว่าในใจจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม

เพราะเมื่อได้ยินว่าพิมพ์กำลังตั้งครรภ์ อายันก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงปราณ

ถ้าพิมพ์มีลูกกับพี่ธัชแล้ว… ปราณจะมูฟออนได้ไหมนะ?

—

ความจริงที่เจ็บปวด

อายันยังคงก้มหน้าก้มตาจัดการกับกุหลาบ แต่เสียงกระดิ่งหน้าร้านก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"เดี๋ยวผมไปดูให้นะ" พี่ธัชพูดก่อนจะเดินกลับไปที่หน้าร้าน

อายันถอนหายใจพลางใช้กรรไกรเล็มก้านกุหลาบต่อไป แต่ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นตามหลังพี่ธัช

"อ้าว น้องชายมาเองเลยเหรอ?"

มือของอายันชะงักค้าง ก่อนจะหันกลับไปมอง

และพบกับดวงตาเรียบนิ่งของปราณที่จ้องมาทางเขา

"พี่ธัช?" ปราณเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นพี่ชายตัวเองที่สวน

"พอดีพิมพ์อยากกินกุหลาบทอด เลยมาถามหา"

"งั้นเหรอ"

ปราณตอบเพียงสั้น ๆ ก่อนจะหันไปหาอายัน

"ฉันมาสั่งดอกไม้ให้พิมพ์เหมือนกัน"

เหมือนโดนฟาดเข้าอย่างแรง

อายันนิ่งไป จ้องมองอีกฝ่ายที่พูดออกมาได้อย่างไม่รู้สึกอะไร

เขาเข้าใจได้แล้ว…

ต่อให้พิมพ์มีลูกสักสิบคน ปราณก็คงไม่เลิกรักเธอ

และต่อให้เขาจะเป็นภรรยา ต่อให้เขาพยายามทำทุกอย่างให้ปราณหันมามองก็ตาม… ก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลย

—

ไร้ตัวตนในสายตาเขา

อายันรับออเดอร์เหมือนทุกครั้ง พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ

"คุณลูกค้าต้องการดอกไม้แบบไหนครับ?"

ปราณมองมาเหมือนจะแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

"กุหลาบขาว ช่อใหญ่"

อายันพยักหน้า "รับทราบครับ"

เขาเดินกลับไปหยิบดอกไม้เงียบ ๆ ทั้งที่หัวใจหนักอึ้ง

ตั้งแต่เขาหายไป ปราณไม่ถามเลยว่าเขาอยู่ไหน ไม่สนใจเลยว่าเขาจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร

เขา… ไม่มีตัวตนเลยในสายตาของสามีตัวเอง

—

น้ำตาที่ไร้เสียง

หลังจากที่ปราณและพี่ธัชกลับไป อายันเดินกลับเข้าไปในเรือนกระจกเงียบ ๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง

เขากอดเข่าตัวเองแน่น รู้สึกเหมือนมีบางอย่างแตกสลายอยู่ข้างใน

น้ำตาไหลออกมาเงียบ ๆ

"พี่ปราณ…"

เสียงแผ่วเบาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

"ถ้าผมหายไปตลอด… พี่จะสนใจผมบ้างไหม?"

ไม่มีคำตอบ ไม่มีเสียงใด ๆ ตอบกลับมา

มีเพียงความเงียบงันและดอกไม้ที่ยังคงเบ่งบานในความมืด

—