ค่ำคืนที่ว่างเปล่า

ภายในคอนโดเงียบสงัดเมื่อปราณเปิดประตูเข้ามา

เขาถอดรองเท้าทิ้งไว้ข้างประตูอย่างเคยชิน ไขกระดุมเสื้อเชิ้ตสองสามเม็ดเพราะรู้สึกอึดอัด ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น

ทุกอย่างดูเรียบร้อยกว่าปกติมากจนผิดสังเกต

เขาไม่คิดว่าอายันจะกลับมา เพราะปกติอีกฝ่ายจะเดินมาทักเขาเสมอ ไม่ว่าจะดึกแค่ไหนก็ตาม

แต่วันนี้… เงียบสนิท

—

ความผิดปกติที่ไม่เคยรู้สึก

ปราณเดินตรงไปที่ครัว ตั้งใจจะรินน้ำดื่ม แต่กลับชะงักเมื่อเห็นของที่ถูกเติมเต็มในตู้เย็น

เขาไม่ได้ซื้อของเข้าบ้านมานานแล้ว อันที่จริง… เขาแทบไม่ได้แตะต้องอะไรในบ้านเลยตั้งแต่อายันออกไป

ตู้เย็นเต็มไปด้วยของที่คุ้นเคย วัตถุดิบสำหรับทำอาหาร เครื่องดื่มที่เขาชอบ และแม้แต่ของแช่แข็งที่ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ

ปราณหยิบถุงพลาสติกที่มีโน้ตเล็ก ๆ ติดอยู่

— "ถ้าหิว เอาเข้าไมโครเวฟ 2 นาที"

ลายมือนี้…

เขารู้ดีว่าเป็นของใคร

ปลายนิ้วกำโน้ตแผ่นเล็กแน่นขึ้น ก่อนจะตัดสินใจเดินไปที่ห้องนั่งเล่น

ทุกอย่างสะอาดเรียบร้อย ราวกับว่าเจ้าของห้องต้องการให้มันอยู่ในสภาพที่พร้อมเสมอ

— ราวกับเตรียมให้คนที่อยู่ต่อ

—

กระดาษแผ่นหนึ่งบนโต๊ะ

สายตาของเขาหยุดอยู่ที่โต๊ะทำงาน

มีซองเอกสารสีน้ำตาลวางไว้อย่างเป็นระเบียบ บนสุดของกองเอกสาร มีจดหมายแผ่นหนึ่งวางอยู่

ปราณขมวดคิ้ว หยิบมันขึ้นมาอ่าน

และเมื่ออ่านข้อความนั้นจนจบ มือของเขากำแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

—

"ฉันไม่ได้โกรธหรือเกลียดพี่เลยนะ ฉันแค่เหนื่อยแล้ว..."

—

ปราณทิ้งตัวลงบนโซฟา มองกระดาษแผ่นนั้นด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้

อายันไปแล้วจริง ๆ

ไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมา

—

ความเคยชินที่หายไป

ปราณไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกแปลก ๆ กับเรื่องนี้

อายันเป็นคนรบกวนชีวิตเขามาตลอด เป็นคนที่คอยวุ่นวาย คอยตามติด คอยพยายามทำให้เขายอมรับ

อายันที่ชอบทำตัวน่ารำคาญ

อายันที่มักจะยิ้มให้เขาเสมอ แม้ว่าเขาจะเมินใส่ก็ตาม

อายันที่คอยดูแลบ้าน คอยใส่ใจสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ แม้ว่าเขาไม่เคยร้องขอ

อายันที่ไม่ว่าเขาจะใจร้ายแค่ไหน ก็ยังคงอยู่

…แต่วันนี้ อายันหายไปแล้วจริง ๆ

ไม่มีข้อความ ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีอ้อนวอน ไม่มีเสียงตัดพ้อ

ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย

—

ห้องที่ไม่มีใครรอ

คืนวันนั้น ปราณเดินกลับเข้าห้องนอน

ที่นอนฝั่งของอายันว่างเปล่า และเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าเตียงมันกว้างเกินไป

เขานอนไม่หลับ พลิกตัวไปมา ได้แต่มองเพดานห้อง

ไม่มีเสียงฝีเท้าแผ่วเบาเดินมาเคาะประตูห้อง ไม่มีเสียงกระซิบถามว่า "พี่ปราณจะกินอะไรก่อนไหม"

ไม่มีอีกแล้ว

—

เช้าวันต่อมา

ปราณตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกหนักอึ้ง

เขานั่งนิ่งอยู่บนเตียงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปที่ครัวตามสัญชาตญาณ

มีข้าวเช้าที่ถูกเตรียมไว้ล่วงหน้า มีโน้ตเล็ก ๆ บอกว่า "เผื่อพี่รีบ"

ปลายนิ้วแตะกระดาษแผ่นเล็กช้า ๆ

—

"พี่ปราณไม่เคยสนใจเลยใช่ไหมว่าฉันหายไปไหน"

เสียงของอายันดังก้องอยู่ในหัว

ปราณไม่เคยสนใจ… หรือว่าเขาแค่ไม่เคยสังเกตว่ามีบางอย่างขาดหายไปกันแน่?

—

เขาวางโน้ตลง แล้วเดินไปหยิบเสื้อสูท ก่อนจะหยิบกุญแจรถขึ้นมา

วันนี้… เขาต้องไปหาคนคนหนึ่ง

—