ความเงียบงันของคนที่ไม่รู้ใจตัวเอง

หลังจากเดินออกจากร้านดอกไม้มาแล้ว ปราณไม่ได้กลับบ้านทันที

เขายังคงถือช่อลิลลี่สีขาวเอาไว้ ก้าวเดินช้า ๆ ไปตามทางเท้าพลางคิดอะไรเงียบ ๆ

ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกอึดอัดแปลก ๆ ตั้งแต่ที่ได้เห็นอายันอีกครั้ง

แต่สิ่งที่ติดอยู่ในใจเขามากที่สุด คือ นิ้วนางข้างซ้ายของอายันที่ว่างเปล่า

แหวนแต่งงานที่เคยอยู่ตรงนั้น... ไม่มีอีกแล้ว

—

เมื่อไม่มีอายันอยู่ที่บ้าน

ตอนที่เปิดประตูเข้ามาในคอนโด ความเงียบก็โถมเข้าใส่เขาอีกครั้ง

ไม่มีกลิ่นอาหารที่ถูกเตรียมไว้ให้เหมือนเคย

ไม่มีเสียงฝีเท้าเดินไปมา ไม่มีเงาของใครบางคนที่คอยดูแลทุกอย่างให้เรียบร้อย

ทุกอย่างสะอาดสะอ้านเหมือนเดิม...แต่ไม่มีอายัน

เขาเดินเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นตามสัญชาตญาณ แล้วก็พบกับ...

อาหารแช่แข็งที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างดี

แต่ละกล่องมีฉลากเขียนกำกับไว้ละเอียด

"เผื่อคุณหิวตอนดึก"

"อุ่นประมาณ 2 นาทีพอนะครับ เดี๋ยวมันจะแข็งเกินไป"

"อันนี้ไม่มีผักชี ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบ"

แม้แต่เรื่องเล็กน้อยที่สุด... อายันก็ยังนึกถึงเขา

—

ความเงียบที่ดังที่สุด

ปราณปิดตู้เย็น เดินกลับมานั่งที่โซฟาโดยไม่รู้ตัว

เขาหยิบรีโมตขึ้นมาเปิดทีวี ตั้งใจจะเปิดอะไรก็ได้ให้เสียงมันกลบความเงียบ แต่สุดท้ายเขาก็ปิดมันไปเหมือนเดิม

สายตาเหลือบไปเห็นเสื้อเชิ้ตตัวหนึ่งที่ถูกพับเก็บไว้อย่างเรียบร้อยบนโต๊ะ

มันเป็นตัวเดียวกับที่เขาเคยใส่ไปงานเลี้ยงของบริษัทเมื่อหลายเดือนก่อน

มือแกร่งหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะสังเกตเห็นบางอย่างที่ปลายแขนเสื้อ

รอยปะเล็ก ๆ ที่ถูกเย็บไว้อย่างบรรจง

เขาไม่เคยสังเกตมันมาก่อน

บางทีอาจจะขาดตอนที่เขาทำงานจนเผลอไปเกี่ยวโดนอะไรเข้า... แล้วอายันก็เป็นคนซ่อมมันให้โดยที่เขาไม่รู้ตัว

—

คนที่ไม่เคยถูกมองเห็น... กับคนที่เขาไม่เคยมองเห็น

อายันเคยทำเรื่องแบบนี้ให้เขามากี่ครั้งแล้วกันแน่?

อาหารที่ถูกเตรียมไว้ เสื้อผ้าที่ซักและพับเก็บเรียบร้อย ของใช้ในบ้านที่ไม่เคยขาด

แม้แต่ความเงียบสงบของบ้านหลังนี้—ก็เป็นเพราะมีอายันคอยจัดระเบียบให้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ

แต่ปราณไม่เคยสังเกต ไม่เคยใส่ใจ

จนกระทั่งอายันหายไปแล้ว... เขาถึงได้รู้ว่า มันเงียบเกินไป

—

"ขอบคุณที่แวะมาครับ คุณลูกค้า"

ประโยคสุดท้ายที่อายันพูดในร้านดอกไม้ยังคงก้องอยู่ในหัวเขา

น้ำเสียงนั้นสุภาพและอ่อนโยน แต่กลับให้ความรู้สึก ห่างเหิน มากกว่าครั้งไหน ๆ

…มันเจ็บแปลก ๆ

ปราณไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้

อายันควรจะปล่อยมือจากเขาไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ?

ในเมื่อมันคือสิ่งที่เขาเลือกเองตั้งแต่ต้น

แล้วทำไมกัน...

ทำไมถึงรู้สึก สูญเสีย มากขนาดนี้