ดอกไม้ที่ผลิบาน กับคนที่ไม่มีวันถูกเลือก

เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขึ้นอีกครั้ง

อายันเงยหน้าขึ้นจากกระถางดอกไม้ที่กำลังรดน้ำ พลันสบเข้ากับร่างสูงที่เพิ่งก้าวเข้ามาในร้าน

ปราณ...

เขามาอีกแล้ว

อายันแอบถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ออกไปแม้แต่น้อย

"มีข่าวดีเกี่ยวกับคุณพิมพ์สินะครับ?"

เขาเอ่ยเสียงเรียบ พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่เหมือนเป็นเพียงหน้ากาก

"คราวนี้อยากได้เป็นดอกอะไรดีล่ะครับ...คุณลูกค้า"

คำว่า คุณลูกค้า ไม่ใช่คำที่อายันเคยใช้กับปราณเลยสักครั้ง

มันห่างเหินเกินไป

แต่สำหรับพวกเขาในตอนนี้...คงไม่มีคำไหนเหมาะสมไปมากกว่านี้แล้ว

—

รอยแผลที่มองไม่เห็น

ปราณนิ่งไปเล็กน้อย ดวงตาคมมองสำรวจเจ้าของร้านดอกไม้อย่างเงียบงัน

เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงกลับมาที่นี่อีกครั้ง หรือบางทีอาจแค่รู้สึกไม่คุ้นเคยกับความเงียบของคอนโดที่ไม่มีอายันอยู่แล้ว

สายตาของเขากวาดมองไปตามร่างของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งหยุดลงที่นิ้วนางข้างซ้าย

แหวนแต่งงาน...หายไปแล้ว

แวบหนึ่งในใจเขาสะดุดไปชั่วขณะ

แต่มันก็เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?

—

"คุณปราณ?"

เสียงของอายันดังขึ้นขัดความคิดของเขา

ปราณเงยหน้าขึ้น สบเข้ากับนัยน์ตาคู่เดิมที่เขาคุ้นเคย แต่ครั้งนี้มันไม่ได้ทอประกายอ่อนโยนเหมือนเคย

"อืม..."

เขาข่มความรู้สึกแปลกประหลาดในใจ ก่อนจะตอบ "พิมพ์กำลังจะมีลูก...ฉันอยากให้เธอได้รับสิ่งที่ดีที่สุด"

อายันพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะหันไปหยิบสมุดบันทึกเมนูดอกไม้ขึ้นมา

"อย่างนั้นหรือครับ ยินดีด้วยนะ"

ยินดีด้วยนะ...

แม้ในใจเขาจะรู้ดีว่ามันจุกจนแทบหายใจไม่ออก

"ดอกลิลลี่สีขาวดีไหมครับ?"

เขาเอ่ยต่อ น้ำเสียงราบเรียบเหมือนคนทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด "มันเป็นสัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์และการเริ่มต้นใหม่ เหมาะกับเด็กที่กำลังจะเกิดมา"

...การเริ่มต้นใหม่

อายันเม้มปากแน่นขณะพูดคำนั้นออกไป

เพราะสุดท้ายแล้ว มีเพียงปราณเท่านั้นที่มีสิทธิ์ได้เริ่มต้นใหม่

เขาไม่มีวันเป็นหนึ่งในอนาคตของปราณ...

และเขาก็ไม่หวังอะไรอีกแล้ว

—

ดอกไม้ที่ไม่มีวันถูกเลือก

"นายเลือกให้ก็แล้วกัน"

ปราณตอบเสียงแผ่ว มองอีกฝ่ายจัดการเรื่องออเดอร์โดยไม่พูดอะไรต่อ

แหวนแต่งงานที่หายไปจากนิ้วของอายัน ทำให้เขารู้สึกถึงบางอย่างที่เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน

อายันที่เคยรอคอย อายันที่เคยพยายาม...

วันนี้เหมือนจะปล่อยมือจากเขาจริง ๆ แล้ว

...หรืออันที่จริง อายันปล่อยมือไปตั้งนานแล้วกันแน่?

—

ดูแลดอกไม้ เหมือนดูแลหัวใจตัวเอง

"เดี๋ยวผมไปตัดดอกลิลลี่ให้ที่สวนด้านหลังนะครับ"

อายันพูดเรียบ ๆ ก่อนจะเดินนำออกไปยังเรือนกระจก

ดอกลิลลี่สีขาวกำลังออกดอกสะพรั่ง แสงแดดอ่อน ๆ กระทบกับกลีบดอกให้ดูเปล่งประกายงดงาม

อายันคุกเข่าลง ขยับมือสัมผัสดอกไม้พวกนั้นอย่างทะนุถนอม ก่อนจะใช้กรรไกรค่อย ๆ ตัดช่อที่สมบูรณ์ที่สุด

พวกนายโชคดีนะ...

ได้เป็นดอกไม้ที่ถูกเลือก

อายันคิดในใจขณะมองดอกลิลลี่ในมือ

แม้จะถูกตัดออกจากต้น แต่มันก็ยังมีความหมาย ยังได้ถูกส่งต่อไปให้คนที่ต้องการมัน

ต่างจากเขา...

เขาเป็นเพียงดอกไม้ที่เติบโตอยู่ในมุมที่ไม่มีใครสนใจ

ไม่ได้ถูกเลือก... ไม่ได้มีความหมายพอให้ใครมองเห็น

—

"ฉันเคยคิดว่าความรักมันเหมือนดอกไม้อย่างพวกคุณนะ..."

อายันพูดขึ้นลอย ๆ ขณะเลือกตัดดอกไม้ โดยที่ไม่ได้คิดว่าปราณที่ยืนมองอยู่ด้านนอกผ่านเงาได้ยินด้วย

"ต้องการการดูแล ต้องการเวลา ต้องการความใส่ใจถึงจะเบ่งบานได้ดีขนาดนี้"

พลางมองไปยังดอกที่ไม่แข็งแรง และต้องตัดทิ้ง

"แต่สุดท้าย...ไม่ใช่ทุกดอกไม้ที่ได้แบ่งบาน"

"ไม่ใช่ทุกความรัก...ที่จะมีวันถูกตอบรับ เหมือนฉันเลยนะ"

—

ถ้าเสียดาย... ก็แค่เสียดายที่ไม่ใช่เรา

อายันส่งช่อลิลลี่ให้ปราณพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ

"ขอบคุณที่แวะมาครับ คุณลูกค้า"

คุณลูกค้า...

ปราณรับดอกไม้มาด้วยความรู้สึกแปลก ๆ

ก่อนหน้านี้ อายันเคยทำทุกอย่างเพื่อให้เขามองเห็น

แต่วันนี้... อายันกำลังเป็นคนที่เดินจากไปเอง

—

ปราณเดินออกจากร้าน พร้อมกับคำถามมากมายที่ก้องอยู่ในใจ

เขาไม่รู้ว่าอายันรู้สึกยังไงตอนนี้ แต่สิ่งหนึ่งที่เขาแน่ใจคือ...

อายันไม่ได้เป็นของเขาอีกต่อไปแล้ว

หรือจริง ๆ แล้ว... อายันไม่เคยเป็นของเขาตั้งแต่แรก?

—

และในท้ายที่สุด

อายันเงยหน้ามองท้องฟ้ายามเย็น สูดหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่มองรอบร้านของตัวเอง

ที่แห่งนี้เป็นสถานที่ส่งต่อความรัก

แม้เจ้าของร้านจะเป็นคนที่อกหักเข้าเต็ม ๆ ก็ตาม

—