นิ้วนางที่ว่างเปล่า

ปราณไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้

เขาไม่ใช่คนคิดมาก ไม่ใช่คนจมอยู่กับอดีต ไม่ใช่คนที่เอาอารมณ์เป็นใหญ่

แต่ตอนนี้... เขากำลังคิดถึงใครบางคน มากเกินไป

—

"ผมเป็นอะไรไป?"

คำถามนี้วนอยู่ในหัวของเขาตั้งแต่เมื่อคืน

ตั้งแต่ที่กลับจากร้านดอกไม้ ตั้งแต่เห็นนิ้วนางของอายันว่างเปล่า

เขาไม่ควรใส่ใจขนาดนี้ไม่ใช่เหรอ?

หรือเขากำลัง เสียศูนย์ เพราะอะไรกันแน่?

—

ลองทำอาหารกินเอง… แต่กลับจืดชืดกว่าที่คิด

วันรุ่งขึ้น ปราณลองทำอาหารเองเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน

เขาควรจะทำได้ดี—เขาเคยทำอาหารเองมาก่อน ตอนที่ยังไม่ได้แต่งงาน

แต่พอได้ลองตักมันเข้าปาก รสชาติก็ไม่ได้ดีอย่างที่ควรจะเป็น

ถึงจะทำตามสูตรเป๊ะ ใช้วัตถุดิบเหมือนกัน แต่... มันไม่เหมือนเดิม

"อายันทำมันอร่อยกว่านี้..."

เขาเผลอคิดแบบนั้นออกมาโดยไม่รู้ตัว

แล้วก็ยิ่งรำคาญตัวเองที่คิดถึงอายันได้แม้กระทั่งเรื่องแค่นี้

—

ลิลลี่ในมือ กับความรู้สึกที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ลิลลี่ช่อโตที่เขาซื้อจากร้านของอายัน ยังวางอยู่ที่โต๊ะในห้องรับแขก

เขาบอกกับอายันว่าเอามันไปให้พิมพ์ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอาไปให้ใคร

เขาเลือกเก็บมันไว้เอง

—

มือแกร่งยื่นไปหยิบดอกไม้ขึ้นมา ปลายนิ้วสัมผัสกลีบขาวสะอาดที่อายันเคยจับมันด้วยมือทั้งสองข้าง

เจ้าของร้านดอกไม้คนนั้นเคยยืนจัดช่อพวกนี้ด้วยความตั้งใจแค่ไหนกันนะ?

ปราณสูดกลิ่นหอมของลิลลี่เข้าไปลึก ๆ

น่าประหลาด—เขากลับคิดถึง อายัน มากกว่ากลิ่นของมันเองเสียอีก

...คิดถึงนิ้วมือเรียวที่เคยแตะต้องมันอย่างอ่อนโยน

...คิดถึงสายตาคู่นั้นที่เคยมีแววเศร้าซ่อนอยู่เสมอ

—

ไม่รู้ว่าเผลอทำไปได้ยังไง แต่เมื่อรู้สึกตัวอีกที...

เขาก็กัดลงไปบนกลีบดอกไม้ที่ถืออยู่

รสสัมผัสบางเบา แต่ทิ้งความขมปร่าไว้ในลำคอ

เขาหลับตาแน่น ดอกไม้ร่วงลงจากมือหนึ่งดอก ก่อนที่เขาจะรวบรวมสติแล้วลุกขึ้น หยิบแจกันมาใส่ลิลลี่ที่เหลือ

แต่แทนที่จะวางไว้ในห้องรับแขก... เขากลับถือมันเข้าไปในห้องนอน

—

กลางคืนที่ยาวนาน กับดอกไม้ที่ถูกกอดไว้แนบอก

คืนนั้น ปราณนอนไม่หลับ

เขานั่งอยู่บนเตียง มองแจกันดอกไม้ที่ตั้งอยู่ข้างเตียงตัวเอง

ลิลลี่สีขาวสะอาดดูเงียบงัน

เขาเอื้อมมือไปหยิบมันออกมาดอกหนึ่ง แล้วค่อย ๆ วางมันลงข้างตัว

...ก่อนจะเผลอกอดมันไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว

—

มันเป็นเพียงดอกไม้ แต่เขากลับรู้สึกเหมือนมัน แทนบางอย่างในใจของเขา

สิ่งที่เคยอยู่ใกล้ แต่ตอนนี้หายไปแล้ว

"อายัน..."

ชื่อของคน ๆ นั้น ผุดขึ้นมาในหัวเขาอีกครั้ง

เขาไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้รู้สึกเศร้า

แต่ความรู้สึกบางอย่างถาโถมเข้ามา... มากจนแทบจะทนไม่ไหว

—

เช้าวันรุ่งขึ้น กับแหวนแต่งงานในมือ

ปราณสะดุ้งตื่นเพราะแสงแดดยามเช้า

เขามองรอบตัว เห็นกลีบดอกไม้กระจัดกระจายเต็มเตียง

เขาคงเผลอทำมันหล่นตอนหลับ

ดวงตาคมก้มลงมองมือของตัวเองอย่างเลื่อนลอย

แหวนแต่งงานที่ยังสวมอยู่...

เขาไม่เคยถอดมันออกแม้แต่วันเดียว

แต่ตอนนี้...

เขากลับนึกถึงนิ้วนางข้างซ้ายของอายัน

ที่ว่างเปล่า—เหมือนกับอะไรบางอย่างที่ขาดหายไปจากตัวเขาเอง

—