ปราณยังคงนั่งอยู่บนเตียงของอายัน ในห้องที่ไม่ได้กว้างขวางนัก แต่กลับเต็มไปด้วยบรรยากาศอบอุ่น
สายตาของเขากวาดมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างเงียบงัน
—
รูปแต่งงานของพวกเขายังคงอยู่
กรอบรูปตั้งอยู่บนโต๊ะใกล้เตียง ไม่ได้ถูกเก็บหรือซ่อนไว้
มันเป็นภาพที่เขาไม่เคยแม้แต่จะมองตอนที่อยู่ด้วยกัน
เขาจำได้ว่าวันนั้นเขาไม่อยากถ่ายรูปนี้เลยด้วยซ้ำ
—
แต่ตอนนี้...
เขากลับจ้องมองมันอย่างไม่อาจละสายตา
—
ภาพของเขากับอายันในวันแต่งงาน
รอยยิ้มของอายันยังคงสดใสเหมือนเดิม...
ในขณะที่เขาในภาพนั้น มีแต่ความเย็นชาในแววตา
—
ปราณเม้มปากแน่น รู้สึกถึงบางอย่างที่ตีตื้นขึ้นมาจนแน่นในอก
—
สิ่งของมากมายที่เป็นความทรงจำของพวกเขา
เขาลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ ก่อนจะเดินไปรอบ ๆ ห้อง
มองดูสิ่งของที่วางอยู่ตามที่ต่าง ๆ
มีทั้งของขวัญวันครบรอบที่อายันซื้อให้เขา แม้ว่าเขาจะไม่เคยเปิดมันเลย
มีเสื้อเชิ้ตของเขาพับเก็บไว้อย่างดีในตู้
มีสมุดบันทึกเล่มเล็กที่เต็มไปด้วยลายมือของอายัน
—
"วันนี้ทำข้าวต้มให้คุณปราณ... แต่เขาไม่ได้กิน"
"วันนี้ลองทำเมนูใหม่ เผื่อคุณปราณจะชอบ... แต่สุดท้ายก็ทิ้งไป"
"วันนี้คุณปราณกลับดึกอีกแล้ว..."
—
ปราณรู้สึกเหมือนกำลังสำลักอากาศ
เขาหลับตาลงแน่น พยายามไม่ให้ความรู้สึกที่กำลังถาโถมกลืนกินเขาทั้งหมด
—
เขาไม่เคยสนใจอายันเลย
แม้อายันจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม
—
แหวนแต่งงานที่ยังคงอยู่
เขากำลังจะหันหลังเดินออกจากห้อง
แต่แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นบางอย่าง...
สร้อยเงินเส้นเล็กที่อายันสวมอยู่
และสิ่งที่ห้อยอยู่กับมัน—
คือ แหวนแต่งงานของอายัน
—
เขายังเก็บมันไว้...
เขายังไม่ได้ถอดมันทิ้งไป...
—
ปราณรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน
หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
—
โล่งใจ...
มันเป็นความรู้สึกที่เขาอธิบายไม่ถูก
ทั้งที่เขาควรจะไม่มีสิทธิ์รู้สึกแบบนี้ด้วยซ้ำ
—
อายันยังไม่ได้มีใครใหม่
แม้ว่าเขาจะเป็นสามีที่แย่ขนาดนั้น
แม้ว่าเขาจะไม่เคยรักตอบ
แม้ว่าเขาจะทำร้ายความรู้สึกของอายันมาตลอด
อายันก็ยัง... เก็บเขาไว้ในใจ
—
หยดน้ำอุ่น ๆ ไหลลงมาตามแก้ม
เขากะพริบตาช้า ๆ รับรู้ถึงของเหลวที่ซึมผ่านผิว
เขากำลังร้องไห้...
—
เขาไม่ได้ร้องไห้มานานแค่ไหนแล้ว?
—
ปลดปล่อยความรู้สึกที่เก็บกดไว้
ปราณยกมือขึ้นกุมหน้า หัวไหล่สั่นไหวเบา ๆ
เขาไม่เข้าใจตัวเองอีกแล้ว
ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้
ทำไมถึงเจ็บปวดขนาดนี้
ทำไมถึงหายใจไม่ออก
—
เขาเพิ่งรู้ตัว...
ว่าอายันรักเขามากแค่ไหน
และเขาเองก็...
ไม่อยากสูญเสียอายันไปแล้ว
—