ความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้

"คุณเคยรักใครจริง ๆ ไหมครับ?"

เสียงของจิตแพทย์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าทำให้ปราณเงียบงัน

คำถามนั้น... ง่ายแต่ยากเหลือเกินที่จะตอบ

เขาเคยรักใครไหม?

เขารักพิมพ์หรือเปล่า?

หรือบางที… เขาเคยรักอายัน?

—

จากคำถามหนึ่ง สู่คำตอบที่ไม่อาจมองข้าม

ปราณเลือกเข้าพบจิตแพทย์ด้วยตัวเอง

เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองในช่วงที่ผ่านมา

ความรู้สึกไม่สบายใจ ความคิดฟุ้งซ่าน การที่เขาคิดถึงอายันมากขึ้นเรื่อย ๆ—จนเริ่มรบกวนชีวิตประจำวัน

มันเป็นอาการที่ไม่ควรเกิดขึ้น ถ้าหากว่า... อายันไม่ได้มีความหมายอะไรกับเขาเลย

—

"ผมแค่อยากให้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ"

เขาพูดกับแพทย์ไปแบบนั้น แต่กลับไม่ได้รับคำตอบที่เขาคาดหวัง

จิตแพทย์เพียงแค่พยักหน้าช้า ๆ แล้วพูดขึ้นว่า—

"บางที... ปกติของคุณ อาจเปลี่ยนไปแล้วก็ได้นะครับ"

—

ยืนอยู่หน้าร้านดอกไม้โดยไม่รู้ตัว

ปราณเดินออกจากคลินิกจิตแพทย์ในสภาพที่มึนงง

เขาไม่เข้าใจตัวเอง

ทำไมเขาถึงเลือกคลินิกนี้ ทั้งที่มีที่อื่นให้เลือกมากมาย?

แล้วทำไมตอนนี้...

เขาถึงมายืนอยู่หน้าร้านดอกไม้ของอายันอีกครั้ง?

—

เขาไม่รู้ว่าตัวเองเดินมาถึงที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่

ไม่รู้ว่าทำไมต้องเป็นที่นี่

ดวงตาคมกวาดมองเข้าไปในร้าน เห็นอายันที่กำลังจัดดอกไม้อยู่ตรงเคาน์เตอร์

ใบหน้าของอีกฝ่ายสงบนิ่ง

แต่ไม่เหมือนเดิม... ไม่ใช่อายันที่เขาเคยรู้จัก

เพราะอายันคนนั้นเคยมีแววตาที่เฝ้ามองเขาตลอดเวลา

แต่ตอนนี้... อายันไม่มองเขาอีกแล้ว

—

ความเหนื่อยล้าแล่นเข้ามาในร่างกายจนเขารู้สึกไร้เรี่ยวแรง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความคิดที่อัดแน่นอยู่เต็มหัว

หรือเพราะ...

ตอนนี้ เขากำลังจะสูญเสียบางอย่างไปจริง ๆ

—

ตื่นขึ้นมาอีกที... ในห้องของอายัน

ลมหายใจแรกของปราณหลังจากสติกลับมา คือกลิ่นดอกไม้จาง ๆ ที่ลอยอยู่ในอากาศ

เขากระพริบตาช้า ๆ มองเพดานไม้สีอ่อนเหนือหัว ก่อนจะค่อย ๆ หันไปมองรอบตัว

ไม่ใช่ห้องของเขาเอง

ไม่ใช่คอนโดของเขา

แต่เป็นห้องนอนของอายัน—ที่ร้านดอกไม้

—

ประตูห้องเปิดออก อายันเดินเข้ามาพร้อมแก้วน้ำในมือ

สีหน้าของอีกฝ่ายเรียบเฉย ไม่ได้ดูตกใจ ไม่ได้ดูยินดี

"ตื่นแล้วเหรอครับ" เสียงของอายันฟังดูนิ่งเฉย... จนปราณรู้สึกเจ็บแปลบ

ปราณมองไปรอบ ๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่

"ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

"คุณเป็นลมที่หน้าร้าน" อายันวางแก้วน้ำลงที่โต๊ะข้างเตียง "ผมพาคุณเข้ามาเอง"

—

ปราณมองอายันอย่างตั้งคำถาม

เขาจำได้ว่าตัวเองไม่ค่อยมีแรง... แต่ถึงกับเป็นลมเลยงั้นเหรอ?

หรือบางที...

เขากำลังอ่อนแอกว่าที่เคยคิดไว้มาก

—

"ขอบคุณ..."

มันเป็นคำพูดที่ออกจากปากเขาอย่างยากลำบาก

เพราะเขารู้ดีว่าที่ผ่านมา เขาไม่เคยขอบคุณอายันอย่างจริงใจเลย

—

อายันไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่พยักหน้าเบา ๆ แล้วเดินไปที่หน้าต่าง เปิดม่านให้แสงแดดอ่อน ๆ สาดเข้ามาในห้อง

แสงสีทองส่องกระทบกับแหวนแต่งงานของปราณที่ยังอยู่บนนิ้วเขา

ปราณเผลอยกมือขึ้นมามองมันอีกครั้ง

—

ตอนนี้เขารู้แล้ว ว่าทำไมตัวเองถึงมาที่นี่

รู้แล้วว่าทำไมถึงเลือกพบจิตแพทย์ที่อยู่ใกล้อายัน

รู้แล้วว่าทำไมถึงคิดถึงอายันมากขึ้นทุกวัน

เพราะความจริงที่เขาพยายามปฏิเสธมาตลอด...

คือสิ่งที่เขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้อีกแล้ว

—

เขาไม่เคยรักพิมพ์เลย

แต่เขาอาจจะรักอายันมาตลอด... โดยที่ไม่เคยรู้ตัว