น้ำตาของคุณ

เสียงสะอื้นแผ่วเบาดังมาจากมุมหนึ่งของห้อง

อายันที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงกับชะงักไปในทันที

—

ปราณ...กำลังร้องไห้?

—

เป็นภาพที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

เขาเคยคิดเสมอว่า คนอย่างปราณไม่มีทางร้องไห้

เพราะตั้งแต่ที่พวกเขาแต่งงานกันมา

ปราณไม่เคยแสดงความรู้สึกอ่อนแอออกมาให้เห็นเลย

—

แต่ตอนนี้...

คนที่ยืนร้องไห้อยู่ตรงหน้าเขา คือปราณจริง ๆ

—

"คุณ... เป็นอะไรหรือเปล่า?"

อายันรีบก้าวเข้าไปหา พยายามควบคุมน้ำเสียงให้มั่นคง แม้ว่าภายในใจจะเต็มไปด้วยความกังวล

"ป่วยเหรอ? หรือว่าเกิดอะไรขึ้น?"

—

ปราณสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาอย่างลวก ๆ

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามทำให้เสียงของตัวเองนิ่ง แต่ก็ยังมีความสั่นเครือแฝงอยู่

"มันไม่เกี่ยวกับนาย อย่ายุ่ง"

—

อายันเม้มปากแน่น

เขาควรจะชินได้แล้วกับคำพูดเย็นชาพวกนี้

แต่ทำไมครั้งนี้ถึงรู้สึกปวดใจขนาดนี้นะ?

—

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังดื้อรั้น...

—

"ผมก็แค่เป็นห่วง"

อายันเอ่ยเสียงเบา

"อย่างน้อยก็เคยรู้จักกัน..."

"หรือถ้าคุณคิดว่าผมกำลังยุ่งไม่เข้าเรื่อง งั้นผมจะตามรถพยาบาลให้เลย"

เขาควักโทรศัพท์ขึ้นมาโดยไม่รอให้ปราณตอบ

"เผื่อว่าคุณจะไม่รู้ตัวว่ากำลังป่วยหรือเป็นอะไรไปจริง ๆ"

—

ปราณชะงักไปทันที

เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงไม่สามารถตอบโต้ได้

เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเสียงของอายันถึงทำให้เขารู้สึกหนักอึ้งในอกขนาดนี้

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเพียงเพราะมีใครสักคนเป็นห่วงเขา

—

ปราณกัดริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นความรู้สึกไม่ให้เอ่อล้นออกมาอีก

แต่ยิ่งพยายามเข้มแข็ง...

น้ำตามันกลับยิ่งไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

—

อายันเห็นแบบนั้นก็แทบจะทำอะไรไม่ถูก

มันเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นปราณร้องไห้ขนาดนี้จริง ๆ

ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับอีกฝ่าย แต่สิ่งที่เขามั่นใจแน่ ๆ คือ...

ตอนนี้ปราณไม่ไหวแล้วจริง ๆ

—

"คุณไม่ต้องเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้นะ"

อายันพูดเสียงเบา

"ถ้าร้องไห้แล้วมันทำให้ดีขึ้น ก็ร้องออกมาเถอะ"

—

ปราณเงยหน้าขึ้นมองอายัน

แววตาของเขามีทั้งความสับสน ความเจ็บปวด และความไม่เข้าใจในตัวเอง

—

...แล้วทำไมกันนะ?

ทำไมเขาถึงอยากให้คนตรงหน้านี้อยู่กับเขานานกว่านี้อีกสักหน่อย