จุมพิตปลอบประโลม

"อายัน..."

เสียงของปราณสั่นเครือ ขณะที่เขาคุกเข่าลงไปตรงหน้าอายันอย่างหมดสิ้นเรี่ยวแรง

มือทั้งสองข้างของเขาสั่นระริก แต่ก็ยังยื่นออกไปกอบกุมมือของอายันไว้แน่นราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไป

"ฉันขอโทษ..."

เสียงแหบพร่าแทบจะขาดห้วง ลมหายใจไม่เป็นจังหวะ ดวงตาที่เคยนิ่งเฉยและเย็นชา บัดนี้เต็มไปด้วยความสำนึกผิดและอ้อนวอน

"ฉันขอโทษ..."

"ขอโทษ..."

"อย่าทิ้งฉันไปได้ไหม..."

—

อายันตัวแข็งทื่อ

เขาไม่เคยเห็นปราณเป็นแบบนี้มาก่อน

—

คนที่เย็นชามาตลอดกำลังร้องไห้...

กำลังอ้อนวอนเขา...

กำลังสั่นกลัวราวกับเด็กหลงทาง...

—

"ปราณ...ลุกขึ้นมาก่อน" อายันพยายามดึงมืออีกฝ่ายให้ลุกขึ้น แต่ปราณกลับยิ่งก้มลงต่ำ

ราวกับอยากกอดเข่าอายันไว้

ราวกับอยากจะให้เขาให้อภัย

—

"ฉันมันโง่เอง ฉันมันเลวเอง"

ปราณพร่ำพูดอย่างเสียสติ

"ฉันมองไม่เห็นเลยว่าเธอรักฉันมากขนาดไหน..."

"ฉันเห็นแก่ตัวมาตลอด ฉันไม่เคยเห็นค่าเธอเลย..."

—

อายันเม้มปากแน่น

เขาอยากจะบอกว่า "ช่างมันเถอะ"

อยากจะบอกว่า "ผมไม่โกรธแล้ว"

แต่ในใจกลับรู้สึกปวดแปลบเกินกว่าจะพูดอะไรออกไปได้ง่าย ๆ

—

"ปราณ..."

"ผม..."

—

ปราณยังคงไม่หยุดร้องไห้ มือของเขากำแน่นอยู่ที่ข้อมือของอายันราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะเดินหนีไป

แต่ยิ่งร้อง ยิ่งขอโทษ...

อายันกลับรู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังพังลงไปอีกครั้ง

—

"หยุดร้องไห้ก่อนเถอะ"

อายันพูดเสียงแผ่ว พยายามใจแข็งที่สุดเท่าที่จะทำได้

"ผมไม่รู้ว่าคุณคิดยังไงกันแน่ แต่คุณอาจจะแค่รู้สึกผิด... ไม่ใช่ว่าคุณรักผมหรอก"

—

ปราณเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาแดงก่ำ ราวกับคำพูดนั้นได้แทงเข้ามากลางใจ

"ไม่ใช่..."

"ฉันไม่ได้รู้สึกผิดอย่างเดียว..."

"ฉันแค่... ฉันแค่..."

—

พูดไปพูดมา กลับกลายเป็นว่าปราณเริ่มหายใจไม่ออก มือที่กุมมือของอายันอยู่ก็เริ่มสั่นแรงขึ้น

เหมือนกับว่าหัวใจของเขากำลังจะแตกสลายตรงนี้

—

อายันที่เห็นแบบนั้นก็เริ่มทำอะไรไม่ถูก

เขากำลังสติแตกแล้ว!

—

"...บ้าจริง"

อายันนึกถึงข่าวที่เคยอ่านเกี่ยวกับพนักงานร้านสะดวกซื้อที่ใช้วิธี 'จูบปาก' หยุดโจรปล้น

มันอาจจะฟังดูแปลก...

แต่มันก็เป็นวิธีเดียวที่เขานึกออกตอนนี้!

—

อายันก้มหน้าลง ก่อนจะตัดสินใจ...

แนบริมฝีปากลงบนริมฝีปากของปราณ

—

ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่ง

—

เสียงสะอื้นหายไป...

ร่างกายของปราณที่สั่นเทากลับค่อย ๆ ผ่อนคลายลง

มือที่กอบกุมมือของอายันก็เริ่มคลายแรงบีบลงอย่างช้า ๆ

—

จูบนี้ไม่ได้เต็มไปด้วยความหวานซึ้ง

แต่มันเต็มไปด้วย การปลอบประโลม

—

ปราณนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เปลือกตาจะค่อย ๆ ปิดลงโดยไม่รู้ตัว

—

หัวใจของเขา... สงบลงจริง ๆ

—

เมื่ออายันถอนจูบออกมา ปราณก็ยังคงหลับตาอยู่ หายใจสม่ำเสมอขึ้น

เหมือนกับว่าความวุ่นวายในจิตใจของเขาได้สงบลงแล้ว

—

อายันมองคนตรงหน้าพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบา ๆ

"...ได้ผลจริง ๆ ด้วย"

—

เขายกมือขึ้นลูบศีรษะของปราณเบา ๆ ก่อนจะกระซิบ

"ถ้าสงบลงแล้ว... เรามาคุยกันดี ๆ ได้ไหม?"

—

ปราณค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองอายันอีกครั้ง

และครั้งนี้...

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อายันไม่เคยเห็นมาก่อน