ความรักที่สายไป

บรรยากาศในห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของปราณที่ค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติหลังจากอาการสติแตกเมื่อครู่ อายันยังคงนั่งนิ่ง จ้องมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ตีกันไปมาในใจ

จูบเมื่อครู่มันอาจจะช่วยให้ปราณสงบลง แต่มันไม่ได้ช่วยให้ทุกอย่างจบลงง่าย ๆ

"คุณคงสงบลงแล้วสินะ" อายันเอ่ยขึ้น เสียงเรียบ ๆ แต่ก็ไม่ได้เย็นชา

ปราณยังคงนั่งอยู่กับพื้น ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาอายัน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ความอ่อนแอ และสิ่งที่อายันไม่เคยเห็นจากเขามาก่อน— ความรัก

"อายัน..." ปราณเรียกชื่อเขาแผ่วเบา

อายันไม่ได้ตอบอะไรทันที แค่ถอนหายใจแล้วดึงมือกลับจากการกอบกุมของอีกฝ่าย

"คุณไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม?" อายันถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ขณะที่ขยับตัวลุกขึ้น แต่ปราณกลับคว้าข้อมือเขาไว้อีกครั้ง

"เดี๋ยวก่อน..."

อายันหันกลับมามอง อีกฝ่ายจับมือเขาไว้แน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป "เรายังคุยกันไม่จบ"

"จะให้คุยอะไรอีกล่ะครับ?" อายันถามกลับ ยกมืออีกข้างขึ้นกอดอก แสร้งทำเป็นนิ่ง ทั้งที่ในใจสั่นไหวไปหมด

"ฉันขอโทษ..." ปราณพูดด้วยเสียงที่แหบพร่า "ขอโทษจริง ๆ สำหรับทุกอย่าง"

อายันหลุบตาลง ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ "คุณพูดขอโทษหลายครั้งแล้วนะ"

"แต่ฉันยังไม่เคยพูดจากใจจริง ๆ แบบนี้เลย..."

อายันชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะดึงมือออกจากการกอบกุมของปราณแล้วก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว "คุณมาที่นี่ทำไมปราณ?"

ปราณนิ่งไปนาน ก่อนจะตอบเสียงแผ่ว "ฉันไม่รู้"

"ไม่รู้?"

"รู้ตัวอีกทีฉันก็ยืนอยู่หน้าร้านดอกไม้ของเธอแล้ว" ปราณพูดพร้อมกับยกมือขึ้นขยุ้มเส้นผมตัวเองราวกับคนสับสน "ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้... แต่ฉันรู้แค่ว่าฉันอยากเจอเธอ"

อายันหัวเราะเบา ๆ ทว่าไม่มีความขบขันอยู่ในน้ำเสียงนั้นเลย "คุณใช้เวลาเกือบปีถึงจะ 'อยากเจอ' ผมงั้นเหรอ?"

ปราณกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ความรู้สึกผิดพุ่งเข้าเล่นงานเขาอีกครั้ง

"ฉันมันโง่เอง" ปราณพูดเสียงแผ่ว "ฉันไม่เคยเข้าใจอะไรเลยจนกระทั่งมันสายไป"

"แล้วตอนนี้คุณเข้าใจอะไรแล้วล่ะ?" อายันถามต่อ สีหน้าเขาเรียบเฉย แต่นัยน์ตาสั่นไหว

ปราณสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"เข้าใจแล้วว่าฉันรักเธอ"

อายันเบิกตากว้าง จ้องมองปราณด้วยความไม่อยากเชื่อ

"ผมว่า...คุณอาจจะแค่รู้สึกผิด"

"ไม่..." ปราณส่ายหัว "ตอนแรกฉันก็คิดว่ามันเป็นแค่ความรู้สึกผิด... แต่พอไม่มีเธออยู่ในชีวิตแล้ว ฉันถึงได้รู้ว่าฉันขาดอะไรไป"

เขายกมือขึ้นกุมหน้าอกตัวเอง

"มันทรมานมากเลยนะอายัน... ทรมานจนฉันต้องไปพบจิตแพทย์ ต้องพยายามทำความเข้าใจตัวเอง ว่าทำไมฉันถึงคิดถึงเธอมากกว่าคนที่ฉันเคยคิดว่ารัก ทำไมฉันถึงเดินมาหาเธอโดยไม่รู้ตัว... และฉันก็รู้คำตอบแล้ว"

เขามองอายันตรง ๆ

"ฉันรักเธอ"

อายันยืนนิ่ง รู้สึกเหมือนโลกหมุนช้าลงไปชั่วขณะ

คำพูดที่เขารอคอยมาเกือบปี...

คำพูดที่เขาเคยเฝ้าฝันถึงว่าจะได้ยินมันสักครั้ง

มันกลับมาในวันที่เขาตัดใจไปแล้ว

—

"สายไปแล้วปราณ" อายันพูดออกมาช้า ๆ "สายไปมาก ๆ"

ปราณหน้าถอดสี เขารู้ว่าอายันจะพูดแบบนี้ แต่เมื่อได้ยินจริง ๆ มันก็ยังเจ็บอยู่ดี

"ฉันรู้..."

"งั้นก็กลับไปเถอะ" อายันหมุนตัวจะเดินออกจากห้อง แต่ปราณคว้าข้อมือเขาไว้อีกครั้ง

"อายัน ฟังฉันก่อนได้ไหม"

"ผมฟังคุณมาพอแล้วปราณ"

"แต่ฉันยังไม่ได้ขอโอกาสเลย"

อายันสะอึก หัวใจบีบรัดแน่น

โอกาสงั้นเหรอ...?

ตอนที่ผมขอโอกาส คุณไม่เคยให้เลยนะปราณ...

—

อายันสูดลมหายใจเข้าแล้วตอบเสียงเรียบ

"ผมให้คุณไม่ได้"

ปราณเม้มปากแน่น "ทำไมล่ะ?"

"เพราะผมไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว"

"อายัน..."

"ผมอาจจะยังรักคุณอยู่" อายันพูดต่อ สีหน้าเขาไม่ได้ปิดบังความจริงที่ซ่อนอยู่ในใจ "แต่ผมก็เจ็บมากเกินไปแล้ว"

ปราณนิ่งไป น้ำตาเริ่มคลออีกครั้ง

"แล้วฉันต้องทำยังไง..."

อายันยิ้มบาง ๆ "ผมไม่รู้"

—

ความเงียบปกคลุมอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่อายันจะเอ่ยขึ้น

"บางที... คุณอาจจะต้องเริ่มจากการเป็นเพื่อนกันก่อน"

ปราณมองอายันด้วยความประหลาดใจ "เพื่อน?"

"ใช่" อายันพยักหน้า "ถ้าคุณอยากแก้ไขสิ่งที่คุณทำพลาดไป ก็ต้องเริ่มจากการเรียนรู้ที่จะอยู่กับผมให้ได้โดยไม่มีสถานะอื่น"

ปราณเงียบไปนาน ก่อนจะค่อย ๆ พยักหน้า

"ฉันจะพยายาม"

—

อายันมองปราณที่ยังคงมีน้ำตาคลอ และอดคิดไม่ได้ว่า...

บางทีนี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของอะไรบางอย่าง

บางอย่างที่ไม่ใช่การเริ่มต้นใหม่ของความรัก...

แต่เป็นโอกาสที่จะเยียวยาหัวใจของทั้งสองฝ่าย

—