บทที่ 3 หลังการแก้ไข

โดยไม่ต้องให้ฉันพูดแทรก ทั้งสามคนก็ตกลงเวลาไปเที่ยวกันเรียบร้อย พ่อแม่ออกไปซื้อของอร่อยๆ ให้ลู่ กวงจง ส่วนฉันอยู่บ้านซักผ้าและทำอาหารให้เขา

วันรุ่งขึ้น ฉันแอบไปหาลู่ กวงจง แล้วมอบกล้องแอคชั่นแคมให้เขา

ฉันรู้ว่าเขาอยากได้มาก แต่เขาเหลือบมองแวบเดียว กลั้นรอยยิ้มที่มุมปาก แล้วพูดอย่างดูถูก "เธอทำงานมาตั้งหลายปีแล้ว ยังขี้เหนียวขนาดนี้ ผู้ปกครองเพื่อนคนอื่นเขาซื้อมือถือรุ่นใหม่ล่าสุดให้กัน แต่เธอให้แค่นี้เองเหรอ?"

ฉันกำมือแน่นบอกตัวเองว่าอย่าโกรธ ต้องใจเย็นกับคนที่ใกล้ตาย ฉันจึงตั้งใจพูดประโยคที่เขาต้องชอบฟังและเห็นด้วยแน่ๆ "กวงจง ฉันก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง คงสู้ผู้ชายอย่างพวกคุณไม่ได้หรอกเรื่องหาเงิน แต่ต่อไปฉันจะพยายามให้มากขึ้นนะ"

ลู่ กวงจงจึงยอมรับมันอย่างไม่เต็มใจ "ก็จริง ผู้หญิงจะมีความสามารถสักแค่ไหน ซื้อได้แค่นี้ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว"

"รอฉันเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้วได้ทำงาน จะซื้อเครื่องซักผ้าที่ดีกว่านี้ให้ เธอซักผ้ามือทีไรเสื้อผ้าก็ยับยู่ยี่ ไม่รู้จะเป็นผู้หญิงได้ยังไง"

....

ฉันนึกถึงชาติที่แล้วหลังจากฉันตาย ลู่ กวงจงยืนอยู่หน้าศพฉันแล้วพูดอย่างเสียดาย "น่าเสียดายที่ตอนนั้นฉันตกใจไป ถ้าถ่ายคลิปไว้ได้ ฉันก็จะเป็นคนแรกที่ถ่ายคลิปเสือกินคนได้ ต้องดังแน่ๆ"

ฉันจึงยิ้มไม่หุบ "ฉันเห็นในเน็ตตอนนี้มีหนุ่มหล่อวัยเดียวกับเธอหลายคนชอบถ่ายคลิป แต่เธอเก่งกว่าพวกเขาตั้งเยอะ ถ้าเธอถ่าย ต้องดังกว่าพวกเขาร้อยเท่าแน่ๆ"

ลู่ กวงจงแค่นเสียงหึ "แน่นอนอยู่แล้ว คราวนี้ไปสวนสัตว์ทางลัด พอดีจะได้ถ่ายคลิปไว้ คนอื่นจะได้ใช้วิธีนี้หนีค่าตั๋วบ้าง ต้องได้ผู้ติดตามเยอะแน่ๆ"