บทที่ 2 หลังการแก้ไข
ฉันมองดูท่าทางของไอ้หมอนั่นที่ส่ายหัวไปมา รู้สึกโมโหจนแทบระเบิด
ฉันวิ่งเข้าห้องไปคว้าดาบแล้วพุ่งออกมาจะฟันมัน
แต่มันหายวับไปในพริบตา
ฉันกลับเข้าห้องด้วยความผิดหวัง
ไม่มีใครสนใจฉัน ทั้งโลกทอดทิ้งฉัน
จะอยู่ในห้องรอความตายดีไหม
หรือจะออกไปเที่ยวเตร่โดยไม่บอกใครดี
พอความคิดนี้ผุดขึ้นมา ฉันก็ทำตามเลย
เก็บทองคำกับตั๋วเงินใส่ห่อผ้าเล็กๆ แล้วไปจูงม้าออกเดินทาง
ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควบม้ามาถึงเมืองอำเภอไหน
เข้าพักโรงแรมสุ่มๆ แห่งหนึ่ง
แต่พอซวยขึ้นมาก็ซวยจริงๆ แม้แต่กินน้ำก็ติดฟัน
"อู้หู~ ฉันก็เป็นคนใกล้ตายแล้วนะ"
"พวกแกพวกโจรขโมยยังจะมาขโมยของฉันอีก"
ฉันคิดว่าตัวเองใกล้ตายแล้ว
นอนไม่หลับเลยสักนิด
ก็เลยหลับตาพักผ่อนไป
แล้วโรงแรมโจรนี่ก็มีคนย่องเข้ามาในห้องฉัน
สองคนกำลังค้นห่อผ้าของฉัน
ฉันร้องไห้ออกมาทันที ทำเอาพวกมันตกใจ
ฉันพูดถึงความน่าสงสารของตัวเองไม่หยุด
เจ้าของโรงแรมกับเด็กรับใช้เกาจมูก ท่าทางกระอักกระอ่วน
สองคนวางห่อผ้าลง พยายามปลอบฉันอย่างประจบ
"คุณนายขอรับ ได้โปรดอย่าร้องไห้เลย"
"เดี๋ยวแขกคนอื่นตื่นหมด"
"เราไม่ขโมยของคุณแล้ว จะจัดโต๊ะอาหารเหล้าดีๆ มาให้ ตกลงไหม?"
พูดจบก็ถอยออกไป
ไม่ถึงเวลาธูปหมดดอก ก็ยกโต๊ะอาหารเหล้าดีๆ มาจริงๆ
วันนี้ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย
หิวจริงๆ
"เชิญคุณนายทานอาหารขอรับ"
"ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็ต้องสู้ต่อไปและสนุกกับชีวิตให้เต็มที่"
ฉันถูกเจ้าของโรงแรมพูดให้คล้อยตาม
"เจ้าของ ฉันว่าที่เจ้าพูดมามีเหตุผล"
ฉันก็เลยกินเหล้ากินเนื้อเต็มที่