บทที่ 172 คิดว่าฉันเป็นนักบุญหรือไง?

บ้านพักบนยอดเขา!

ฉินชวนมองด้วยดวงตาแดงก่ำ มองหญิงสาวในอ้อมแขนด้วยความโกรธและอับอาย กลิ่นหอมจากร่างกายของเธอยังคงลอยเข้าจมูกไม่หยุด

"กลืนน้ำลาย..."

เขากลืนน้ำลายลงคอ ต้องยอมรับว่าท่านอนอันงดงามของหนูใหญ่ซูนั้นช่างเย้ายวนใจจริงๆ

แต่เธอใช้แขนเขาเป็นหมอนทั้งคืน หลับสนิทยิ่งกว่าหมู ส่วนเขา...

ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ!

ยิ่งคิดยิ่งโมโห!

เขามาที่นี่เพื่อทรมานหนูใหญ่ซู ไม่ใช่นางฟ้าที่มาให้ความอบอุ่น!