บทที่ 299 แผนการ!
พัคชังยงครุ่นคิดอยู่นาน รู้สึกว่าสิ่งที่เชอเต๋อเว่ยพูดมีเหตุผลอยู่บ้าง
อย่างที่เขาว่า การแพทย์และศิลปะการต่อสู้เป็นของคู่กัน ฉินชวนในฐานะนักสู้ มีตำรายาโบราณติดตัวอยู่บ้างก็เป็นเรื่องปกติ
แต่ในสังคมปัจจุบัน นักสู้หลายคนเหลือเพียงตำรายาเท่านั้น ตัวเองไม่ได้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์
ประการที่สอง แม้ฉินชวนจะรู้วิชาแพทย์ ก็คงเป็นแค่ความรู้ผิวเผิน ไม่งั้นทำไมถึงไม่มีชื่อเสียงในวงการแพทย์แผนจีนในเมืองไห่เฉิง