"คุณชาย..."
โม่ชิงเหลียนมองไปที่เย่เสวียน ด้วยสายตาที่ซับซ้อน
"เสี่ยวเหลียนต้องไปแล้ว"
"ไปเถอะ" เย่เสวียนยิ้มอย่างสงบ "ก็ไม่ใช่การจากลาตลอดกาลนี่"
เขารู้ดีว่าที่โม่ชิงเหลียนวิ่งมาอยู่ข้างหลังเขาเมื่อครู่นี้ เป็นเพียงเพราะรู้สึกว่าต้องจากไป จึงมีความรู้สึกซับซ้อนในใจ
แต่สุดท้ายก็ต้องจากไป
ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ ทำให้โม่ชิงเหลียนเข้าใจว่าตัวเองไม่ใช่คนของดินแดนนี้จริงๆ สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องกลับไปยังตงหวงโมเจีย