"ปล่อยให้เขาตะโกนไปก่อน" เย่เสวียนพูดอย่างไม่ชัดเจน
หลวงจีนเหม็งน้อยกลอกตา พูดอย่างหงุดหงิด "คนเขาโอ้อวดอยู่ตรงหน้าแล้ว แกยังมีอารมณ์นอนอีก"
เย่เสวียนสูดจมูก สายตาสงบนิ่งราวกับผืนน้ำ พูดอย่างเชื่องช้า "ถ้าใครมาท้าทายฉัน ฉันก็ต้องออกไปทุกคน มันจะเหนื่อยแค่ไหน"
"(ˉ▽ ̄~) ชิ~~" หลวงจีนเหม็งน้อยพูดอย่างหงุดหงิด "ขี้เกียจออกไปก็บอกมาตรงๆ ไม่ต้องพูดให้ดูดี"
"แค่ตัวตลกกระโดดไปมา" เย่เสวียนมองหลงอ้าวเทียนที่กำลังเป็นจุดสนใจของฝูงชนอยู่ไกลๆ