บทที่ 100 ความทุกข์ใจ

เมื่อค่ำลง เซินอี้เจียนอนบนเตียงรอเป็นเวลานาน แต่ก็ไม่เห็นซ่งจิ่งเฉินกลับมาที่ห้อง เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งในความมึนงง ก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว

ข้างๆ ยังคงว่างเปล่า เอื้อมมือไปสัมผัสก็พบความเย็นเฉียบ เห็นได้ชัดว่าซ่งจิ่งเฉินไม่ได้กลับมาเลย

เซินอี้เจียขมวดคิ้ว จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วออกไปข้างนอก

หลังจากมองหาไปรอบหนึ่ง เธอก็พบซ่งจิ่งเฉินที่สวนหลังบ้าน เขานั่งอยู่ที่นั่นในชุดบางๆ เพียงตัวเดียว