บทที่ 153 ขโมยกิน

เซินอี้เจียคิดแต่จะไปจับนกสักตัวกลับมา นึกถึงว่าสัตว์เล็กๆ ในภูเขาต่างพากันหลบซ่อน อากาศหนาวขนาดนี้ พวกนกคงบินไปที่อื่นกันหมดแล้ว เธอจึงรู้สึกหดหู่

เธอเลียนแบบคนอื่นโดยโปรยข้าวสารไว้ในลานบ้านเพื่อจับนก แต่หลังจากเฝ้ารออยู่สองวัน ไม่ว่าจะเป็นนกหรือแม้แต่ขนนกสักเส้นก็ไม่มีตกลงมา

ซ้ำร้ายตัวเธอเองเกือบจะเป็นหวัดเพราะความหนาว

ซ่งจิ่งเฉินทนดูไม่ไหวแล้ว พอถึงตอนกลางคืนเมื่อทุกคนเข้านอนแล้ว เขาก็พาเซินอี้เจียไปที่ครัวโดยตรง