บทที่ 164 คนคุ้นเคย

ในที่สุด ถวนจื่อก็นำหน้าเลื่อนหิมะไปก่อน ส่วนเซินอี้เจียเข็นซ่งจิ่งเฉินค่อยๆ เดินตามหลังมา

กว่าพวกเขาจะไปถึงหน้าศาลบรรพชน ก็ผ่านไปครึ่งชั่วยามแล้ว

ตอนนี้ในศาลบรรพชนมีกองไฟลุกโชติช่วง ทำให้ด้านในสว่างไสว

ชาวบ้านหมู่บ้านเซี่ยโกวทั้งหมดถูกมัดด้วยเชือกป่านเส้นเดียวกัน นั่งล้อมวงอยู่กลางศาลบรรพชน

โจรสิบกว่าคนถือดาบยืนเฝ้าอยู่ พวกผู้อาวุโสของตระกูลที่ปกติเอาแต่วางท่า ตอนนี้กลับหลบอยู่หลังลูกหลานเหมือนนกกระทาตัวสั่น ไม่กล้าแม้แต่จะผายลม