ขวดเล็กๆ

คฤหาสน์อำมาตย์ล่มสลาย ในวันแต่งงานของซื่อจื่อ ผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ในบ้านทั้งหมดถูกจับเข้าคุก
ไม่ถึงสามวัน ท่านปู่และท่านกั๋วกงต่างก็เสียชีวิต งานมงคลกลายเป็นงานไว้ทุกข์
เซินอี้เจียได้กลายมาเป็นเจ้าสาวที่โชคร้ายคนนั้น สามีที่เธอได้มาโดยไม่ได้ตั้งใจถูกส่งกลับมาในสภาพบาดเจ็บสาหัส ไม่เพียงแต่นั้น ขาทั้งสองข้างของเขายังถูกทำลายด้วย
ทุกคนต่างพูดว่าซื่อจื่อที่เคยมีชื่อเสียงในเมืองหลวงคราวนี้คงไม่มีทางรอดแล้ว
เซินอี้เจียมีน้ำวิญญาณติดตัวมา แอบดึงเขากลับมาจากประตูผี
หลังจากซ่งจิ่งเฉินฟื้นขึ้นมา เขาแนะนำให้เธอจากไปและแต่งงานใหม่ เซินอี้เจียมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาแล้วส่ายหน้า: "ไม่ต้องกังวล ฉันจะเลี้ยงดูคุณเอง"
ระหว่างทางกลับบ้านเกิด ไม่เพียงแต่มีโจรดักทาง ยังมีนักรบตายมาลอบสังหารด้วย
เซินอี้เจียตบอกเล็กๆ ของตัวเองแล้วสัญญากับคุณชายรูปงามว่า: "ไม่ต้องกลัว ฉันจะปกป้องคุณให้ดี"
แต่ก็มักจะมีคนที่คิดว่าตัวเองรู้ดีมาพร่ำบอกว่า การเป็นภรรยาต้องรู้หนังสือ มีคุณธรรม เป็นกุลสตรี และมีความสามารถ? หรือว่าต้องเต็มใจหาอนุภรรยาให้สามีด้วย?
เซินอี้เจียแสดงความไม่เห็นด้วย เธอเป็นคนที่ออกมาจากโรงพยาบาลจิตเวช ทำไมเธอต้องรู้เรื่องพวกนี้ด้วย
เพื่อเลี้ยงครอบครัว เธอขึ้นเขาไปล่าสัตว์ ต่อสู้ในถลสนามเพื่อเอาชนะคนเลว และรับน้องชายอีกสองสามคน เซินอี้เจียใช้ชีวิตอย่างรุ่งเรือง
......
หลายปีต่อมา พวกเขากลับมาที่เมืองหลวงอีกครั้ง
ชาวโลกต่างคิดว่าซ่งจิ่งเฉินคงไม่พอใจผู้หญิงที่ใช้ความรุนแรงเช่นนี้ และจะต้องหย่าร้างเพื่อแต่งงานใหม่แน่นอน
สาวงามทั้งหลายต่างเตรียมพร้อมรอให้เซินอี้เจียจากไปเพื่อที่พวกเธอจะได้เข้ามาแทนที่
พวกเธอรอแล้วรอเล่า แต่กลับได้เห็นชายหนุ่มที่งดงามราวกับเทพบุตรจับมือของเซินอี้เจียที่เพิ่งต่อยคนเสร็จด้วยความเป็นห่วงและถามว่า: "เจ็บไหม?"
(1v1 หวานแหวว นางเอกรักและหลงสามีใช้ความรุนแรงได้ vs พระเอกขี้อิจฉาเจ้าเล่ห์)

ภรรยาผู้โชคดีของบุตรชายผู้ป่วยและอ่อนแออีกทั้งยังน่ารักและแข็งแกร่ง

เซินอี้เจียใช้ทุกวิธีที่เธอมีกับซ่งจิ่งเฉินที่ไม่ให้ความร่วมมือ


แต่ทุกครั้งที่เธอคิดจะใช้กำลังบังคับ ซ่งจิ่งเฉินก็จะหลุบตาลงและไม่พูดอะไร ทำท่าเหมือนเมียน้อยที่ถูกรังแก


เซินอี้เจียไม่กล้าลงมือ ไม่เพียงแต่ไม่กล้า เธอยังต้องตบไหล่เขาเบา ๆ และปลอบใจว่า "ดีแล้ว ดีแล้ว วันนี้เราไม่ต้องฝึกแล้ว เราค่อย ๆ ทำไป เธอต้องลุกขึ้นยืนได้แน่นอน อย่าเสียใจนะ"


บทที่ 174 หายไปแล้ว