บทที่ 238 คุณชายรูปงาม ฉันมาแล้วค่ะ
ในเมืองซวิ่นหยาง ทหารต่างล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยอ่อนบนถนนและบนกำแพงเมือง
หลายคนยังมีบาดแผลติดตัว แต่ทุกคนล้วนมีรอยยิ้มบนใบหน้า
ตั้งแต่ทัพซงหนูบุกมาจนถึงตอนนี้ก็เกือบเดือนแล้ว พวกเขาไม่เพียงต้องทนหิว แต่ยังต้องหวาดกลัวทั้งวัน นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขารู้สึกโล่งอกเช่นนี้
แม้ว่าชาวซยงหนูภายนอกจะถอยไปเพียงสิบลี้ แต่สำหรับพวกเขาแล้วนั่นคือความหวัง