บทที่ 304 สายเกินไป (ตอนที่ 1)
"โอ๊ย เหนื่อยตายคุณชายอย่างข้าแล้ว เร็วๆๆ ทุกคนอยู่ทางนั้น พวกเรารีบไปกันเถอะ"
เสียงที่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน คนยังไม่มาแต่เสียงมาก่อน
บรรยากาศที่เงียบสงบในที่เกิดเหตุถูกทำลายในทันที แม้แต่เสียงสวดมนต์ก็ไม่พร้อมเพรียงกันแล้ว
มีเพียงเสียงร้องไห้ของหลิว เพียวเพียวที่ยังคงสะอื้นเป็นระยะ เซินอี้เจียยกมือขึ้นกุมหน้าผาก เดินไปถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกแล้วคลุมให้เธอ