ค่อยๆ จางหายไป

ริมแม่น้ำซีสุ่ยมีครอบครัวหนึ่งนามสกุลรั่ว โชคชะตาของพวกเขาแย่มาก ราวกับถูกโชคร้ายเข้าสิง ในขณะที่ทุกบ้านได้ผลผลิตอุดมสมบูรณ์ บ้านรั่วกลับไม่ได้อะไรเลย ปลูกผักก็โดนแมลงกิน เลี้ยงไก่ก็เป็นโรคระบาด เลี้ยงหมูก็เป็นโรคระบาด.....

ทั้งที่มีลูกชายแข็งแรงเต็มบ้าน แต่คนหนึ่งก็เป็นบ้า คนหนึ่งก็พิการ คนหนึ่งก็ตาบอด......

บ้านรั่วที่เคยมีอนาคตสดใสกลับกลายเป็นครอบครัวที่ยากจนที่สุดในระยะสิบลี้

สิ่งเดียวที่น่าอิจฉาคือบ้านรั่วมีลูกหลานมาก! ภรรยาเฒ่าของบ้านรั่วมีลูกชายหกคน และลูกชายก็มีลูกชายอีกสี่คน ภรรยาเฒ่าของบ้านรั่วฝันถึงการมีหลานสาวมาตลอด ในที่สุดก็ได้หลานสาวมาคนหนึ่ง แต่ไม่คาดคิดว่าเธอจะเป็นเด็กปัญญาอ่อน เลี้ยงมาจนสามขวบกว่าแล้วยังพูดไม่ได้ เดินไม่ได้ แม้แต่การกิน ดื่ม ขับถ่ายก็ยังทำไม่เป็น

ทุกคนคิดว่าบ้านรั่วคงไม่มีวันพลิกชีวิตได้! จนกระทั่งเด็กปัญญาอ่อนอายุสามขวบครึ่งคนนั้นพูดขึ้นมาว่า: "แม่....."

ฟ้า เริ่มเปลี่ยนแปลง

โลก เริ่มมีความเหวียนฮวา

ลูกพลับในลานบ้านรั่วสุกในคืนเดียว ผักในไร่ที่เกือบถูกแมลงกัดกินหมดก็กลับเขียวชอุ่ม แม่ไก่ที่ไม่เคยออกไข่ก็เริ่มออกไข่...

คนอื่นประสบภัยแล้ง บ้านรั่วกลับมีข้าวเต็มยุ้ง

ลูกคนโตหายบ้า ลูกคนที่สองหายพิการ ลูกคนที่สามหายตาบอด...

ภรรยาเฒ่าของบ้านรั่วยืนเท้าสะเอวหัวเราะดังลั่น: "ใครว่าเสวียนเป่าของบ้านเราเป็นเด็กปัญญาอ่อน? เธอคือเด็กนำโชคต่างหาก!"

(นี่เป็นนิยายแนวชนบทที่มีกลิ่นอายฌาณเซียน นางเอกชาติก่อนเป็นต้นซวนเฉ่าที่เพิ่งกลายเป็นวิญญาณ และได้กลับชาติมาเกิดเป็นมนุษย์)

สาวน้อยนำโชคแห่งไร่นางาม

อาจารย์เหอและคนอื่นๆ เดินออกจากร้านเทียนเซียงโหลวโดยมีเด็กในร้าน "คุม" ตัวออกมา


ทุกคนนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นในร้าน ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า!


ชั่วชีวิตนี้ไม่เคยอับอายขายหน้าขนาดนี้มาก่อน!


แต่พวกเขาไม่รู้ว่ายังมีเรื่องน่าอับอายกว่านี้รออยู่ข้างหน้า


สมกับคำที่ว่า ไม่มีที่สุดของความอับอาย มีแต่ความอับอายที่มากขึ้นไปอีก


พอเดินออกมาจากเทียนเซียงโหลวได้ไม่ไกล ก็เจอกับครอบครัวของรั่วสุ่ยเข้าพอดี


บทที่ 82 ใครมีฐานะสูงศักดิ์กว่ากัน?