ค่อยๆ จางหายไป

ริมแม่น้ำซีสุ่ยมีครอบครัวหนึ่งนามสกุลรั่ว โชคชะตาของพวกเขาแย่มาก ราวกับถูกโชคร้ายเข้าสิง ในขณะที่ทุกบ้านได้ผลผลิตอุดมสมบูรณ์ บ้านรั่วกลับไม่ได้อะไรเลย ปลูกผักก็โดนแมลงกิน เลี้ยงไก่ก็เป็นโรคระบาด เลี้ยงหมูก็เป็นโรคระบาด.....

ทั้งที่มีลูกชายแข็งแรงเต็มบ้าน แต่คนหนึ่งก็เป็นบ้า คนหนึ่งก็พิการ คนหนึ่งก็ตาบอด......

บ้านรั่วที่เคยมีอนาคตสดใสกลับกลายเป็นครอบครัวที่ยากจนที่สุดในระยะสิบลี้

สิ่งเดียวที่น่าอิจฉาคือบ้านรั่วมีลูกหลานมาก! ภรรยาเฒ่าของบ้านรั่วมีลูกชายหกคน และลูกชายก็มีลูกชายอีกสี่คน ภรรยาเฒ่าของบ้านรั่วฝันถึงการมีหลานสาวมาตลอด ในที่สุดก็ได้หลานสาวมาคนหนึ่ง แต่ไม่คาดคิดว่าเธอจะเป็นเด็กปัญญาอ่อน เลี้ยงมาจนสามขวบกว่าแล้วยังพูดไม่ได้ เดินไม่ได้ แม้แต่การกิน ดื่ม ขับถ่ายก็ยังทำไม่เป็น

ทุกคนคิดว่าบ้านรั่วคงไม่มีวันพลิกชีวิตได้! จนกระทั่งเด็กปัญญาอ่อนอายุสามขวบครึ่งคนนั้นพูดขึ้นมาว่า: "แม่....."

ฟ้า เริ่มเปลี่ยนแปลง

โลก เริ่มมีความเหวียนฮวา

ลูกพลับในลานบ้านรั่วสุกในคืนเดียว ผักในไร่ที่เกือบถูกแมลงกัดกินหมดก็กลับเขียวชอุ่ม แม่ไก่ที่ไม่เคยออกไข่ก็เริ่มออกไข่...

คนอื่นประสบภัยแล้ง บ้านรั่วกลับมีข้าวเต็มยุ้ง

ลูกคนโตหายบ้า ลูกคนที่สองหายพิการ ลูกคนที่สามหายตาบอด...

ภรรยาเฒ่าของบ้านรั่วยืนเท้าสะเอวหัวเราะดังลั่น: "ใครว่าเสวียนเป่าของบ้านเราเป็นเด็กปัญญาอ่อน? เธอคือเด็กนำโชคต่างหาก!"

(นี่เป็นนิยายแนวชนบทที่มีกลิ่นอายฌาณเซียน นางเอกชาติก่อนเป็นต้นซวนเฉ่าที่เพิ่งกลายเป็นวิญญาณ และได้กลับชาติมาเกิดเป็นมนุษย์)

สาวน้อยนำโชคแห่งไร่นางาม

เมื่อจางถิงเห็นรั่วไห่ เขาก็ไม่ได้เดินเข้าไปต่อ เรื่องที่จะสร้างความลำบากให้รั่วไห่นั้น เขาย่อมไม่ออกหน้าทำเอง


ดังนั้นเขาจึงพูดกับองครักษ์ของตนว่า "ข้าเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังมีเรื่องที่ยังไม่ได้สั่งการ เรื่องตรวจตราทหารใหม่เข้าค่ายนั้นมอบให้เจ้าจัดการ แม่ทัพใหญ่เยียนให้ความสำคัญกับการรับสมัครทหารครั้งนี้มาก นี่เป็นการรับสมัครทหารครั้งใหญ่ที่สุดนับตั้งแต่ก่อตั้งประเทศเซวียนหยวน แม้ว่าตอนนี้จะไม่มีสงครามใหญ่ แต่ด้านหน้ายังมีกบฏจากราชวงศ์ก่อนที่ยังไม่ถูกปราบ ด้านหลังมีประเทศเพื่อนบ้านใหญ่หลายประเทศจ้องจะรุกราน คอยยั่วยุไม่หยุด การรับสมัครทหารคือการเตรียมพร้อมก่อนฝนตก เพื่อปกป้องบ้านเมือง ดังนั้นต้องรับคนที่กล้าหาญและจงรักภักดี! พวกที่เข้ามาเพื่อหาข้าวกิน หาเงินทหาร ต้องตีให้หลาบจำ การเข้าค่ายทหารไม่ใช่มาทำงาน จะพาครอบครัวมาด้วยได้อย่างไร? กฎระเบียบของแม่ทัพใหญ่เยียนนั้นเข้มงวดมาก"


บทที่ 229 กลับบ้านไปปลอบลูกสาวเถอะ